15-01-2014, 21:27
Starweave nie musiała długo czekać na odpowiedz Blue. Ta właściwie przedstawiła jej swoją teorię na temat tego, jak mogą kończyć się pierwsze kucze spotkania z alkoholem. Star musiała przyznać, że było w tym trochę racji. W jej własnej Stajni, alkohol odzyskiwany był głównie z medykamentów. Była też cześć ekipy laboratoryjnej, która coś tam była w stanie „uskrobać” pod cichym przyzwoleniem nadzorczyni. To „coś tam” było trunkiem wręcz legendarnym, który znacznie łatwiej przechodził przez zatkane rury niż gardło.
Blue opowiedziała też jak wyglądała pierwsza libacja alkoholowa jej samej. Starweave owszem, zdarzyło się znaleźć w wesołym gronie gdzieś przy ognisku, czy też w miejscowej knajpie. Na Pustkowiach nie brakowało kucyków które było skore poświęcić te parę kapsli, aby tylko chodź przez chwile zapomnieć o otaczającym ich świecie. A w środowisku kupieckim niemal każda bezpiecznie zakończona podróż, właśnie tak się kończyła. To też klacz o upojeniu alkoholowym jakieś tam pojęcie miała, zresztą jak każdy na Pustkowiach. Aczkolwiek nigdy jeszcze nie przekroczyła wszystkich barier, często odpadając jako pierwsza, po prostu rezygnując z dalszego picia.
Niebieska jednoróżka z całą pewnością miała racje co do przyszłego alko-wstrętu White. Starweave była wręcz przekonana, że tej już się odpowiednio w dupę naleje gdy ta tylko się ocknie. Tak więc nie trzeba było tu nic więcej wyjaśniać w tej kwestii. – Pewnie masz rację. Ale musisz przyznać, że lepszego momentu nie mogła sobie na to wybrać. – Powiedziała Star, przez chwilę nawet się uśmiechając. Spojrzała na butelkę wody koło wiadra z nieciekawą zawartością, zastanawiając się, ile jeszcze kucyków było by skorych postąpić tak litościwie.
Klacz wstała na równe nogi by dorzucić do ognia, a Starweave przez cały ten czas asekurowała ją swoim spojrzeniem. Nie długo później ponownie zasiadła obok granatowej. W końcu Blue weszła na najbardziej ciekawy temat, który notabene miał być tym który podniesie drugą klacz na duchu. I faktycznie przez pierwsze parę sekund tak było, kiedy okazało się, że cel ich podróży teoretycznie wciąż jest wiadomy i osiągalny. Cybernetyczna kontynuowała zdanie, przez co uszy Star nie zdążyły się nawet odrobinę podnieść. Nie były też całkowicie położone, co świadczyło o niepewności klaczy. W normalnej sytuacji atramentowa prawdopodobnie zareagowała by gwałtownym wybuchem, co najpewniej skończyło by się głośną awanturą. Lecz cały szereg wcześniejszych wydarzeń sprawił, że klacz ze spokojem wysłuchała wszystkiego do końca.
Zanim wpadła z wir zamyślenia, Blue zaczął mówić dalej, a ich spojrzenia zderzyły się ze sobą. – Wiem, że dopiero co się wypłakałyśmy, ale widzę że nadal cię coś męczy. Mogę wiedzieć, co się tak martwi? Może będę w stanie pomóc. – Powiedziała Blue, na co Star niepewnie rzuciła oczami po obozie, po czym ponownie utkwiła wzrok w ognisku i na kilka chwil pogrążyła się w zamyśleniu. W końcu się roześmiała, ponownie spoglądając w niebieskie oczy Blue Gear.
- Martwię się, że nie zdołam ci się odwdzięczyć za twoją dotychczasową pomoc, a ty jeszcze chcesz mi pomagać. – Powiedziała radośnie z uśmiechem na pyszczku, który już przy następnym zdaniu znacznie zmalał. – Tak naprawdę to już sama nie wiem o co mam się teraz martwić. – Klacz wydała z siebie smutne westchnienie, ówcześnie przenosząc wzrok na tańcujące płomienie. – Zawsze staram się skupić na tych najistotniejszych rzeczach. Wyodrębnić z pośród całego grona tę kilka najważniejszych na daną chwilę, postawić je sobie na priorytetowym miejscu przed oczami i nie patrzeć na resztę ile ich jeszcze zostało. Do tej pory to działało, ale teraz... – Klacz zrobiła krótka przerwę, podczas której jej uszy znacznie opadły. W końcu zaczęła mówić dalej, głosem już trochę bardziej zdenerwowanym.
- Po pewnym czasie na pustkowiach zaczęłam mieć problemy z wyodrębnianiem Blue. Bo przychodzi taki moment, że gdzie się nie odwrócisz, to już nie ma miejsca aby wybrane przez ciebie problemy nie mieszały ci się z pozostałymi. A najgorsze jest to, że każdy następny kucyk co najwyżej zasypie cię następnymi.– Zrobiła krótką przerwę, przenosząc wzrok na mącony kopytkiem żwirek pod sobą. - Pozostanie w tej karawanie to kiepski pomysł. Jej przyszłość wisi na strzępach ogona, nie mam już co do tego wątpliwości. – Powiedziała wtrącając kopniakiem niewielki kamyczek w ognisko. - Ale nie zdołam też sama wrócić do domu.
Starweave z powrotem spojrzała na właścicielkę syntetycznych oczu, a jej ton ponownie powrócił do zwykłej smutnej wersji. – Powiedz mi proszę Blue, co ja powinnam zrobić? Co ja mogła bym zrobić?
Blue opowiedziała też jak wyglądała pierwsza libacja alkoholowa jej samej. Starweave owszem, zdarzyło się znaleźć w wesołym gronie gdzieś przy ognisku, czy też w miejscowej knajpie. Na Pustkowiach nie brakowało kucyków które było skore poświęcić te parę kapsli, aby tylko chodź przez chwile zapomnieć o otaczającym ich świecie. A w środowisku kupieckim niemal każda bezpiecznie zakończona podróż, właśnie tak się kończyła. To też klacz o upojeniu alkoholowym jakieś tam pojęcie miała, zresztą jak każdy na Pustkowiach. Aczkolwiek nigdy jeszcze nie przekroczyła wszystkich barier, często odpadając jako pierwsza, po prostu rezygnując z dalszego picia.
Niebieska jednoróżka z całą pewnością miała racje co do przyszłego alko-wstrętu White. Starweave była wręcz przekonana, że tej już się odpowiednio w dupę naleje gdy ta tylko się ocknie. Tak więc nie trzeba było tu nic więcej wyjaśniać w tej kwestii. – Pewnie masz rację. Ale musisz przyznać, że lepszego momentu nie mogła sobie na to wybrać. – Powiedziała Star, przez chwilę nawet się uśmiechając. Spojrzała na butelkę wody koło wiadra z nieciekawą zawartością, zastanawiając się, ile jeszcze kucyków było by skorych postąpić tak litościwie.
Klacz wstała na równe nogi by dorzucić do ognia, a Starweave przez cały ten czas asekurowała ją swoim spojrzeniem. Nie długo później ponownie zasiadła obok granatowej. W końcu Blue weszła na najbardziej ciekawy temat, który notabene miał być tym który podniesie drugą klacz na duchu. I faktycznie przez pierwsze parę sekund tak było, kiedy okazało się, że cel ich podróży teoretycznie wciąż jest wiadomy i osiągalny. Cybernetyczna kontynuowała zdanie, przez co uszy Star nie zdążyły się nawet odrobinę podnieść. Nie były też całkowicie położone, co świadczyło o niepewności klaczy. W normalnej sytuacji atramentowa prawdopodobnie zareagowała by gwałtownym wybuchem, co najpewniej skończyło by się głośną awanturą. Lecz cały szereg wcześniejszych wydarzeń sprawił, że klacz ze spokojem wysłuchała wszystkiego do końca.
Zanim wpadła z wir zamyślenia, Blue zaczął mówić dalej, a ich spojrzenia zderzyły się ze sobą. – Wiem, że dopiero co się wypłakałyśmy, ale widzę że nadal cię coś męczy. Mogę wiedzieć, co się tak martwi? Może będę w stanie pomóc. – Powiedziała Blue, na co Star niepewnie rzuciła oczami po obozie, po czym ponownie utkwiła wzrok w ognisku i na kilka chwil pogrążyła się w zamyśleniu. W końcu się roześmiała, ponownie spoglądając w niebieskie oczy Blue Gear.
- Martwię się, że nie zdołam ci się odwdzięczyć za twoją dotychczasową pomoc, a ty jeszcze chcesz mi pomagać. – Powiedziała radośnie z uśmiechem na pyszczku, który już przy następnym zdaniu znacznie zmalał. – Tak naprawdę to już sama nie wiem o co mam się teraz martwić. – Klacz wydała z siebie smutne westchnienie, ówcześnie przenosząc wzrok na tańcujące płomienie. – Zawsze staram się skupić na tych najistotniejszych rzeczach. Wyodrębnić z pośród całego grona tę kilka najważniejszych na daną chwilę, postawić je sobie na priorytetowym miejscu przed oczami i nie patrzeć na resztę ile ich jeszcze zostało. Do tej pory to działało, ale teraz... – Klacz zrobiła krótka przerwę, podczas której jej uszy znacznie opadły. W końcu zaczęła mówić dalej, głosem już trochę bardziej zdenerwowanym.
- Po pewnym czasie na pustkowiach zaczęłam mieć problemy z wyodrębnianiem Blue. Bo przychodzi taki moment, że gdzie się nie odwrócisz, to już nie ma miejsca aby wybrane przez ciebie problemy nie mieszały ci się z pozostałymi. A najgorsze jest to, że każdy następny kucyk co najwyżej zasypie cię następnymi.– Zrobiła krótką przerwę, przenosząc wzrok na mącony kopytkiem żwirek pod sobą. - Pozostanie w tej karawanie to kiepski pomysł. Jej przyszłość wisi na strzępach ogona, nie mam już co do tego wątpliwości. – Powiedziała wtrącając kopniakiem niewielki kamyczek w ognisko. - Ale nie zdołam też sama wrócić do domu.
Starweave z powrotem spojrzała na właścicielkę syntetycznych oczu, a jej ton ponownie powrócił do zwykłej smutnej wersji. – Powiedz mi proszę Blue, co ja powinnam zrobić? Co ja mogła bym zrobić?