White agresywnie wypowiedziała swoją tyradę, jednakowoż wciąż nie ustępujący jej stan upojenia alkoholowego spowodował, że część słów zlała się z innymi, a jeszcze inne zostały wypowiedziane strasznie niewyraźnie. Mimo niemalże braku możliwości rozróżnienia pojedynczych słów, kucyk po stronie odbierającej nie miał problemów ze zrozumieniem dość prostego ogólnego przekazu bijącego od pijanej klaczy.
Iron zanalizowała to, co przeczytała na terminalu, po czym krzyknęła do Sharpa i wróciła do czytania. Drugi dziennik miał podobną formę co pierwszy, jednak poprzedzała go data.
> Dzień 23
Te kurwy dopiero wczoraj sobie przypomniały, po co tu są. Ileż można płakać? Equestria nie żyje, ale my ją przeżyliśmy, to jest powód do cholernej radości, a nie płaczu. Co one mogą wiedzieć o stracie?
Ja tu już prawie na uszach chodziłem, zanim się zorientowały, że są tu by wykonywać swoją profesję najlepiej jak umieją. Każdy przedmiot się w końcu znudzi, a te zapominają, że są tu w jednym, konkretnym celu. No, drugim jest w przyszłości odchowanie mi dzieci, ale o tym jeszcze nie muszą wiedzieć.
Próbowałem wyłączyć ten cholerny alarm o "obcej tkance" z łóżka, ale in cholery się nie da. Co dziwne, włącza się tylko, gdy przypełza do niego któraś z tych żałosnych idiotek. Gdy używam tam czegokolwiek innego, milczy. Nie wiem, co za idiota to projektował, ale złożyłbym reklamację... gdyby było do kogo. Mam cały czas łączę z siedzibą La Branco, ale nikt się nie odzywa. Mało zaskakujące. Nawet jeżeli tam są, to pewnie nie mają najmniejszego zamiaru odebrać reklamacji od klienta, który w końcu wpakował grube pieniądze w ich produkty. Co z tego, że są i tak tańsi od Stable-Tec i Robronco? Ich produkty powinny oferować jakość, zwłaszcza dla takiego klienta jak ja! Na razie jedyne, z czym tu nie było takich bądź innych większych problemów, to oświetlenie. A i tak żarówka w kiblu czasem mruga.
Nawet pierdolony robot usługowy nierówno obciął mi grzywę i kompletnie zdemolował jedną z tylnych nóg. Owszem, pewnie nie były zaprojektowane do takiej wielozadaniowości, ale powinno to pisać na obudowie, do cholery!
>Koniec Wpisu<
> Dzień 45
Pierwsza dobra rzecz. Jedna z tych dziwek jest w cyklu i przynajmniej się już tak nie opiera. Tylko ten cholerny alarm trzeba za każdym razem wyłączać. Przy takiej prędkości zabraknie mi tabletek w podręcznym schowku i trzeba będzie szukać głównego magazynu. Już sam fakt, że minęło półtora miesiąca, a ja dalej nie wiem, gdzie jest główny ich magazyn, powinno samo świadczyć o tym, jaką parę emocjonalnych idiotek ze sobą wziąłem. Mogłem zgarnąć jakiegoś młodego ogiera, przynajmniej by było z kim pogadać, zamiast tylko klepać tu i gadać z robotem.
Nie obchodzi mnie, czy mógłby pełnić taką rolę jak te dwie, ale do nich nawet się odezwać nie da. Powinny być mi dozgonnie wdzięczne za to, że im życia uratowałem! A żeby je Luna księżycem...
>Koniec Wpisu<
Tak skończył się dziennik oznaczony numerem drugim. Iron, wciąż w poszukiwaniu faktów, włączyła trzeci.
> Dzień 187
Już kurna jakieś pół roku. Tym znowu coś odwaliło, dalej się opierają. Albo zacznę chodzić na ogonie, albo w końcu którąś zapierdolę. Mam dość, dzisiaj biorę Flower, czy jej się to podoba czy nie.
> Dzień 246
Książki wszystkie przeczytane, trzykrotnie. Wczoraj jedna z zabawek złamała mi się w trakcie używania. A te kurwy rano zamknęły się w łazience i nie chcą wyjść. Wczoraj też w ogóle nie chciały pomóc. Godzinę męczyłem się z tym złomem.
> Dzień 340
Tamte mnie unikają. Przyłażą jak im każę, ale w ogóle nie chcą się odzywać, tylko robią co ich. Do szału mnie to doprowadza. Dopiero teraz zorientowałem się, że skasowało mi większość dzienników. Kurwa mać. Pisałem jeden w tygodniu, a ty tylko kilka zostało. Nie wiem jak mam tu dłużej wytrzymać.
> Dzień 464
Alarm się rozwył i nie odpowiada na wklepanie kodu. Wpisuję cały czas, cholerne 6692, 6692, 6692... nie chce reagować. Wczoraj jeszcze działało, nie wiem o co chodzi. Może zapomniałem który to... chuj wie, karta gdzieś zniknęła. Pewnie jedna z tych kurew ją schowała.
> Dzień 500
500 dni. 500. Cholernych. Dni. Powiedziałem dzisiaj im, że mają mi odchować potomka. Uciekły i znowu zamknęły się w łazience.
To ich nie uchroni, nie wiem co wyprawiają. To powinien być zaszczyt dla tych pomiotów niższej klasy! Zrobią to, czy będą chciały czy nie.
> Dzień 502
One dalej tam siedzą. Chyba coś do nich nie dociera. Co mam kurwa robić, nie myć się i dalej załatwiać wszędzie poza miejscem do tego przeznaczanym tylko dlatego, że nie mają zamiaru wyjść?!
> Dzień 503
Próbowałem różnych kodów. 6692, 1138, 6196, 8826, 1241, 0234, 1337, żaden nie otwiera drzwi od cholernego kibla. Zamknęły się tam z zapasami żywności, a ja wariuję. Ileż można?
> Dzień 505
One. Kurwa. Dalej. Nie. Wyszły. Pierdolę to. Nie chcą żyć ze mną, to nie będą żyć wcale.
> Dzień 520. Ostatni wpis.
Tak się nie da. Nie chodzi nawet o brak tamtych, choć to też przeszkadza jak cholera. Dalsza egzystencja w tej dziurze nie ma żadnego sensu. Na zewnątrz nie minęły nawet dwa lata, a tutaj niczym dziesiątki.
Zaklęcie powinno mnie utrzymać we względnym zdrowiu i pełnej zdolności jeszcze przez jakiś czas... ale po co?
Jeżeli ktokolwiek to kiedykolwiek znajdzie, to niech wie, że ja, Hrabia Emerald, nie byłem złym kucem. Przepisuję prawa do mojej firmy, produkującej najlepsze dywany, kanapy i fotele w cholernej Equestrii, pierwszemu kucowi który to przeczyta. Ha, masz. Może gdyby wszystkie fabryki nie były kupami gruzu, to miałoby to jeszcze jakieś znaczenie.
To przez te cholerne zebry. I te niewdzięczne idiotki, którym próbowałem uratować życia. I ratowałem, ciągle, przez wszystkie dni...
Niech Luna zlituje się nad moją duszą.
Tymi słowami kończył się ostatni dziennik na tym terminalu.
<Bez korekty, pisane dosłownie na kolanie. W przypadku występowania jakichś większych pomyłek, proszę o upomnienie mnie ;P>
Iron zanalizowała to, co przeczytała na terminalu, po czym krzyknęła do Sharpa i wróciła do czytania. Drugi dziennik miał podobną formę co pierwszy, jednak poprzedzała go data.
> Dzień 23
Te kurwy dopiero wczoraj sobie przypomniały, po co tu są. Ileż można płakać? Equestria nie żyje, ale my ją przeżyliśmy, to jest powód do cholernej radości, a nie płaczu. Co one mogą wiedzieć o stracie?
Ja tu już prawie na uszach chodziłem, zanim się zorientowały, że są tu by wykonywać swoją profesję najlepiej jak umieją. Każdy przedmiot się w końcu znudzi, a te zapominają, że są tu w jednym, konkretnym celu. No, drugim jest w przyszłości odchowanie mi dzieci, ale o tym jeszcze nie muszą wiedzieć.
Próbowałem wyłączyć ten cholerny alarm o "obcej tkance" z łóżka, ale in cholery się nie da. Co dziwne, włącza się tylko, gdy przypełza do niego któraś z tych żałosnych idiotek. Gdy używam tam czegokolwiek innego, milczy. Nie wiem, co za idiota to projektował, ale złożyłbym reklamację... gdyby było do kogo. Mam cały czas łączę z siedzibą La Branco, ale nikt się nie odzywa. Mało zaskakujące. Nawet jeżeli tam są, to pewnie nie mają najmniejszego zamiaru odebrać reklamacji od klienta, który w końcu wpakował grube pieniądze w ich produkty. Co z tego, że są i tak tańsi od Stable-Tec i Robronco? Ich produkty powinny oferować jakość, zwłaszcza dla takiego klienta jak ja! Na razie jedyne, z czym tu nie było takich bądź innych większych problemów, to oświetlenie. A i tak żarówka w kiblu czasem mruga.
Nawet pierdolony robot usługowy nierówno obciął mi grzywę i kompletnie zdemolował jedną z tylnych nóg. Owszem, pewnie nie były zaprojektowane do takiej wielozadaniowości, ale powinno to pisać na obudowie, do cholery!
>Koniec Wpisu<
> Dzień 45
Pierwsza dobra rzecz. Jedna z tych dziwek jest w cyklu i przynajmniej się już tak nie opiera. Tylko ten cholerny alarm trzeba za każdym razem wyłączać. Przy takiej prędkości zabraknie mi tabletek w podręcznym schowku i trzeba będzie szukać głównego magazynu. Już sam fakt, że minęło półtora miesiąca, a ja dalej nie wiem, gdzie jest główny ich magazyn, powinno samo świadczyć o tym, jaką parę emocjonalnych idiotek ze sobą wziąłem. Mogłem zgarnąć jakiegoś młodego ogiera, przynajmniej by było z kim pogadać, zamiast tylko klepać tu i gadać z robotem.
Nie obchodzi mnie, czy mógłby pełnić taką rolę jak te dwie, ale do nich nawet się odezwać nie da. Powinny być mi dozgonnie wdzięczne za to, że im życia uratowałem! A żeby je Luna księżycem...
>Koniec Wpisu<
Tak skończył się dziennik oznaczony numerem drugim. Iron, wciąż w poszukiwaniu faktów, włączyła trzeci.
> Dzień 187
Już kurna jakieś pół roku. Tym znowu coś odwaliło, dalej się opierają. Albo zacznę chodzić na ogonie, albo w końcu którąś zapierdolę. Mam dość, dzisiaj biorę Flower, czy jej się to podoba czy nie.
> Dzień 246
Książki wszystkie przeczytane, trzykrotnie. Wczoraj jedna z zabawek złamała mi się w trakcie używania. A te kurwy rano zamknęły się w łazience i nie chcą wyjść. Wczoraj też w ogóle nie chciały pomóc. Godzinę męczyłem się z tym złomem.
> Dzień 340
Tamte mnie unikają. Przyłażą jak im każę, ale w ogóle nie chcą się odzywać, tylko robią co ich. Do szału mnie to doprowadza. Dopiero teraz zorientowałem się, że skasowało mi większość dzienników. Kurwa mać. Pisałem jeden w tygodniu, a ty tylko kilka zostało. Nie wiem jak mam tu dłużej wytrzymać.
> Dzień 464
Alarm się rozwył i nie odpowiada na wklepanie kodu. Wpisuję cały czas, cholerne 6692, 6692, 6692... nie chce reagować. Wczoraj jeszcze działało, nie wiem o co chodzi. Może zapomniałem który to... chuj wie, karta gdzieś zniknęła. Pewnie jedna z tych kurew ją schowała.
> Dzień 500
500 dni. 500. Cholernych. Dni. Powiedziałem dzisiaj im, że mają mi odchować potomka. Uciekły i znowu zamknęły się w łazience.
To ich nie uchroni, nie wiem co wyprawiają. To powinien być zaszczyt dla tych pomiotów niższej klasy! Zrobią to, czy będą chciały czy nie.
> Dzień 502
One dalej tam siedzą. Chyba coś do nich nie dociera. Co mam kurwa robić, nie myć się i dalej załatwiać wszędzie poza miejscem do tego przeznaczanym tylko dlatego, że nie mają zamiaru wyjść?!
> Dzień 503
Próbowałem różnych kodów. 6692, 1138, 6196, 8826, 1241, 0234, 1337, żaden nie otwiera drzwi od cholernego kibla. Zamknęły się tam z zapasami żywności, a ja wariuję. Ileż można?
> Dzień 505
One. Kurwa. Dalej. Nie. Wyszły. Pierdolę to. Nie chcą żyć ze mną, to nie będą żyć wcale.
> Dzień 520. Ostatni wpis.
Tak się nie da. Nie chodzi nawet o brak tamtych, choć to też przeszkadza jak cholera. Dalsza egzystencja w tej dziurze nie ma żadnego sensu. Na zewnątrz nie minęły nawet dwa lata, a tutaj niczym dziesiątki.
Zaklęcie powinno mnie utrzymać we względnym zdrowiu i pełnej zdolności jeszcze przez jakiś czas... ale po co?
Jeżeli ktokolwiek to kiedykolwiek znajdzie, to niech wie, że ja, Hrabia Emerald, nie byłem złym kucem. Przepisuję prawa do mojej firmy, produkującej najlepsze dywany, kanapy i fotele w cholernej Equestrii, pierwszemu kucowi który to przeczyta. Ha, masz. Może gdyby wszystkie fabryki nie były kupami gruzu, to miałoby to jeszcze jakieś znaczenie.
To przez te cholerne zebry. I te niewdzięczne idiotki, którym próbowałem uratować życia. I ratowałem, ciągle, przez wszystkie dni...
Niech Luna zlituje się nad moją duszą.
Tymi słowami kończył się ostatni dziennik na tym terminalu.
<Bez korekty, pisane dosłownie na kolanie. W przypadku występowania jakichś większych pomyłek, proszę o upomnienie mnie ;P>
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.