Pustkowia Equestrii

[MarkJaw]

Blue stanęła obok White wysłuchując co tamta miała do powiedzenia. Może i to co tamta mówiła było trochę niewyraźne, ale doskonale dało się zrozumieć co chce przekazać i Blue musiała przyznać, że nie za dobrze dobrała pytanie. W jakim stanie mógł być kucyk któremu pustkowia dobierały się do zada? Na pewno nie był to dobry stan. Obracając się także w stronę ogniska, zaczęła się zastanawiać, co mogła je w tym momencie odpowiedzieć, i czy tamta cokolwiek zapamięta z tej rozmowy do rana. Zamykając oczy, wzięła głęboki wdech starając się zebrać myśli w spójna całość i się trochę uspokoić. Czasem miała ona wrażenie że jest jakimś jebanym psychiatrą w jakimś pojebanym zakładzie psychiatrycznym. Powoli wydychając dopiero co nabrane do płuc powietrze, otworzyła ona oczy i spojrzała się w ogień by po chwili się odezwać do stojącej obok klaczy. Wiedziała przy tym, że przyszedł czas na brutalną prawdę.

- Nie, nie jestem zadowolona. Ale na dobrą sprawę, jakiej ja mogłam się spodziewać odpowiedzi. Na pustkowiach nigdy nie jest dobrze, one już takie są. Zrobią wszystko żeby ci uprzykrzyć życie, żeby cię zrównać z błotem. Będą one robić wszystko abyś się podała, żebyś się położyła na ziemi i dała im pochłonąć. I to tylko wyłącznie od ciebie, będzie zależało, czy dasz im wygrać, czy podniesiesz się na równe nogi i stawisz im czoła. Nie, nie będzie to łatwe, nigdy nie jest. Nigdy nie będziesz tu wiodła szczęśliwego i spokojnego życia, one ci na to nie pozwolą. A gdy już będziesz myślała, że z nimi wygrałaś, wrócą ze z dwojoną siłą i po raz kolejny sprowadzą cię na samo dno.

- White, a gdybym ci powiedziała,że ty miałaś szczęście, że na razie pustkowia traktują cię ulgowo. Ja widziałam kuce już pierwszego dnia na pustkowiach wrzucane w piekło. Widziałam jak odbierano im resztki normalności, jak równano je z błotem. Większość tego nie wytrzymywała, pozwalała się pochłonąć, przestając walczyć już pierwszego dnia mając nadzieje że otaczający ich świat to tylko koszmarny sen z którego się niedługo obudzą. Ale pośród nich, też widziałem kuce które nigdy się nie poddawały, które za każdym razem jak upadły, po chwili podnosiły się na równe nogi by postawić kolejny krok naprzeciw pustkowiom. I po jakimś czasie, krok za krokiem, i one były w stanie prowadzić w miarę normalne życie.

- Więc mam dla ciebie małą radę. Nigdy się nie poddawaj. Za każdym razem jak upadniesz, podnieś się. Nigdy nie zostawaj na dole myśląc, że już gorzej być nie może. To są pustkowia, one coś wymyślą żeby cię przekonać, że jednak może. Nigdy się nie zatrzymuj w dążeniu do celu, zawsze przyj przed siebie.

Odwracając głowę w bok, Blue popatrzyła się przez chwilę na White. Nie wiedziała ile z jej monologu do niej dotarło. To ona, napierdala dialog jak nigdy, a ona w ogóle mogła tego nie usłyszeć. No ale tak to już bywa, jak się mówi do kogoś kto jest tak najebany że ledwo stoi.

- No, ale starczy tego gadania o pustkowiach. Chodź White, myślę że gdzieś jest jeden wolny wóz na którym mogła byś się trochę zdrzemnąć, na pewno ci to pomoże. - powiedziała do drugiej klaczy, podchodząc do niej i powoli zaczynając prowadzić ja w stronę jednego z wozów, przy okazji ostrożnie lewitując za sobą jej wiaderka.

< A teraz idę spać bo już mi się klawiatura plącze a rano trzeba wstać do roboty :I >