29-01-2014, 16:46
Terminal, jak i pancerne szkło nie zareagowały bardzo dynamicznie na zbulwersowanie klaczy. A mówiąc konkretnie, nie zareagowały wcale, jak to miały w zwyczaju przedmioty nieożywione. Iron zaś, przedmiotem nieożywionym nie będąc, wymaszerowała z garderoby, po drodze uderzając sobą drzwi, które zdążyły zbliżyć się samoistnie do stanu zamkniętego, co spowodowało natychmiastowe odwrócenie się w jej stronę Sharpa.
Ogier, widząc poziom wkurwienia w oczach wariatki, z którą go nieszczęśliwie zamknęło, miał zamiar się cofnąć, ale nie zdążył zrobić ani tego, ani nawet jej odpowiedzieć czymkolwiek, zanim ta nie rzuciła się wręcz na terminal i nie zaczęła wklepywać kodów.
Medyk tymczasem cicho ruszył do garderoby, pragnąc samemu przeczytać, co spowodowało aż taki wybuch emocji u jego towarzyszki... mimo tego, że wszystko zdawało się powodować u niej wybuchy emocji.
Sharp podszedł do odblokowanego terminala, po drodze szukając jakiegoś zamknięcia do systemów chroniących zawartość półek przed kopytami przybyłych. Odpowiedniej wielkości ładunek wybuchowy powinien zadziałać równie dobrze, ale były tu dwa problemy. Primo, prawdopodobnie po detonacji cały kompleks zwaliłby im się prosto na łby. A secundo: nie wziął ze sobą żadnych ładunków wybuchowych. Może to i lepiej.
Po nieudanych poszukiwaniach dziurki od klucza czy panelu kodowego zajął się terminalem, czytając wiadomości w takiej samej kolejności, jak poprzednio klacz. Zachowanie ogiera także go nieco wytrąciło z równowagi, choć nie powinno: na Pustkowiach działy się gorsze rzeczy... ale, jak widać, czytanie o czymś takim, będąc od razu na miejscu i nie mając wpływu na coś, co już się wydarzyło, potrafiło wzbudzić emocje u każdego.
W przeciwieństwie do Iron, ogier wiedział, o jakie "tabletki" chodziło i od razu uderzyło go pytanie, gdzie niby był ten "główny magazyn"... ale najprawdopodobniej był on gdzieś ukryty, zabezpieczony co najmniej tak jak te szafy. Nie można było powiedzieć, że ten cały Hrabia nie chronił swojej własności. Nawet, jeżeli miała być chroniona jedynie przed parą klaczy, które sam ściągnął do tego schronu... no i przed kucami eksplorującymi to miejsce 200 lat później.
Gdy medyk zajęty był czytaniem, Iron wpisywała po kolei kody. Pierwszy, 6692 zakończył odtwarzanie w kółko wiadomości i wyłączył upierdliwie mrugający alarm, ale nie zrobił nic prócz tego.
1138 otwarł kilka mniejszych szafek w pokoju. Po chwili oczekiwania okazało się, że faktycznie nie służył do niczego innego niż otwarcie szafek.
6196 zamknął te same szafki, a 8826 zgasił światła, oprócz podświetlenia panelu. Światła zostały włączone za pomocą kolejnego kodu. Ktokolwiek zaprojektował ten schron, bardzo lubił czterocyfrowe kody.
1241 uruchomił niewielkiego, lewitującego robota, który to natychmiastowo podleciał do klaczy i spytał się o "wybór trybu działania".
0234 wybrał mu tryb strzyżenia, co spowodowało wycofanie się kończyn wyposażonych w zaokrąglone końce, a przesunięcie tych posiadających noże i grzebienie na przód. Zanim jednak robot zdążył się zbliżyć na wystarczającą odległość, kod 1337 kompletnie go wyłączył, powodując upadek na podłogę i odpadnięcie paru z jego kończyn. Dwie oderwały się całkowicie, podczas gdy trzy kolejne wisiały na kablach.
Żaden z kodów nie otworzył jednak głównych wrót do podziemi.
Klacz weszła do garderoby, mamrocząc pod nosem. Sharp, dokańczający właśnie lekturę ostatniego dziennika i mający ochotę za pomocą uniwersalnego ładunku kilu gram metalu umieszczonego między oczyma sprawdzić, czy Hrabia na łóżku na pewno nie żyje. Ogier nie usłyszał słów klaczy, za to usłyszał, że ktoś wszedł do pomieszczenia. Nie było wielu opcji co do tego, kto mógłby wejść, toteż poczekał z reakcją na koniec tekstu, który szybko nastąpił.
Nie wiedząc, w jakim stanie jest klacz, zapytał się po prostu o jej sukces w wpisywaniu kodów.
- I jak?
Ogier nie był pewien, ale zdawało mu się, że zauważył niewielką klapkę tuż koło drzwi prowadzących do sypialni. Klapka była mniej-więcej na wysokości szyi przeciętnego kucyka i musiała, wcześniej znajdując się w ukryciu, bezgłośnie odskoczyć od ściany już gdy medyk był pogrążony w lekturze dziennika opisującego co stało się w tych podziemiach 200 lat wcześniej.
Ogier, widząc poziom wkurwienia w oczach wariatki, z którą go nieszczęśliwie zamknęło, miał zamiar się cofnąć, ale nie zdążył zrobić ani tego, ani nawet jej odpowiedzieć czymkolwiek, zanim ta nie rzuciła się wręcz na terminal i nie zaczęła wklepywać kodów.
Medyk tymczasem cicho ruszył do garderoby, pragnąc samemu przeczytać, co spowodowało aż taki wybuch emocji u jego towarzyszki... mimo tego, że wszystko zdawało się powodować u niej wybuchy emocji.
Sharp podszedł do odblokowanego terminala, po drodze szukając jakiegoś zamknięcia do systemów chroniących zawartość półek przed kopytami przybyłych. Odpowiedniej wielkości ładunek wybuchowy powinien zadziałać równie dobrze, ale były tu dwa problemy. Primo, prawdopodobnie po detonacji cały kompleks zwaliłby im się prosto na łby. A secundo: nie wziął ze sobą żadnych ładunków wybuchowych. Może to i lepiej.
Po nieudanych poszukiwaniach dziurki od klucza czy panelu kodowego zajął się terminalem, czytając wiadomości w takiej samej kolejności, jak poprzednio klacz. Zachowanie ogiera także go nieco wytrąciło z równowagi, choć nie powinno: na Pustkowiach działy się gorsze rzeczy... ale, jak widać, czytanie o czymś takim, będąc od razu na miejscu i nie mając wpływu na coś, co już się wydarzyło, potrafiło wzbudzić emocje u każdego.
W przeciwieństwie do Iron, ogier wiedział, o jakie "tabletki" chodziło i od razu uderzyło go pytanie, gdzie niby był ten "główny magazyn"... ale najprawdopodobniej był on gdzieś ukryty, zabezpieczony co najmniej tak jak te szafy. Nie można było powiedzieć, że ten cały Hrabia nie chronił swojej własności. Nawet, jeżeli miała być chroniona jedynie przed parą klaczy, które sam ściągnął do tego schronu... no i przed kucami eksplorującymi to miejsce 200 lat później.
Gdy medyk zajęty był czytaniem, Iron wpisywała po kolei kody. Pierwszy, 6692 zakończył odtwarzanie w kółko wiadomości i wyłączył upierdliwie mrugający alarm, ale nie zrobił nic prócz tego.
1138 otwarł kilka mniejszych szafek w pokoju. Po chwili oczekiwania okazało się, że faktycznie nie służył do niczego innego niż otwarcie szafek.
6196 zamknął te same szafki, a 8826 zgasił światła, oprócz podświetlenia panelu. Światła zostały włączone za pomocą kolejnego kodu. Ktokolwiek zaprojektował ten schron, bardzo lubił czterocyfrowe kody.
1241 uruchomił niewielkiego, lewitującego robota, który to natychmiastowo podleciał do klaczy i spytał się o "wybór trybu działania".
0234 wybrał mu tryb strzyżenia, co spowodowało wycofanie się kończyn wyposażonych w zaokrąglone końce, a przesunięcie tych posiadających noże i grzebienie na przód. Zanim jednak robot zdążył się zbliżyć na wystarczającą odległość, kod 1337 kompletnie go wyłączył, powodując upadek na podłogę i odpadnięcie paru z jego kończyn. Dwie oderwały się całkowicie, podczas gdy trzy kolejne wisiały na kablach.
Żaden z kodów nie otworzył jednak głównych wrót do podziemi.
Klacz weszła do garderoby, mamrocząc pod nosem. Sharp, dokańczający właśnie lekturę ostatniego dziennika i mający ochotę za pomocą uniwersalnego ładunku kilu gram metalu umieszczonego między oczyma sprawdzić, czy Hrabia na łóżku na pewno nie żyje. Ogier nie usłyszał słów klaczy, za to usłyszał, że ktoś wszedł do pomieszczenia. Nie było wielu opcji co do tego, kto mógłby wejść, toteż poczekał z reakcją na koniec tekstu, który szybko nastąpił.
Nie wiedząc, w jakim stanie jest klacz, zapytał się po prostu o jej sukces w wpisywaniu kodów.
- I jak?
Ogier nie był pewien, ale zdawało mu się, że zauważył niewielką klapkę tuż koło drzwi prowadzących do sypialni. Klapka była mniej-więcej na wysokości szyi przeciętnego kucyka i musiała, wcześniej znajdując się w ukryciu, bezgłośnie odskoczyć od ściany już gdy medyk był pogrążony w lekturze dziennika opisującego co stało się w tych podziemiach 200 lat wcześniej.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.