29-01-2014, 19:50
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 30-01-2014, 07:18 przez Kingofhills.)
Ciężko było nie słyszeć tego huku. Dla Rain stanowił on kolejny składnik w zupie bulgaczącej w jej umyśle, zwanej niepewnością. Ehh... mam nadzieję, że wrócą. Najlepiej jeszcze tej nocy. Naprawdę trudno było siedzieć na miejscu wiedząc, iż gdzieś tam, na dole, znajdują się kompani zamknięci na cztery spusty. Rainfall rozejrzała się wokół, próbując coś dostrzec w mroku. Niestety nie było to łatwe; noce na pustkowiach bywały naprawdę ciemne przez poważne braki w lukach zasłony chmur. Enklawa ani myślała podarować kucykom z pustkowii trochę światła, nawet w nocy. Snobistyczne skurwiele.
Klacz z działem obrotowym rozważała swoje możliwości. Pójście sobie w pizdu, oczywiście, odpadało na starcie. Wiedziała doskonale, z czym wiąże się samotna podróż przez pustkowia, zwłaszcza nocą. Z jakiegoś powodu sceptycznie podchodziła również do pomysłu zawołania kolejnej osoby - nie chciała ryzykować posłania na śmierć drugiego kucyka z karawany. Przez cały czas przewijała jej się możliwość ściągnięcia siodła i wskoczenia do środka... ale... jaki byłby w tym sens, nawet gdyby było to możliwe? Bez jej ukochanego siodła pozostałyby jej tylko gołe kopyta - choć potrafiła dobrze nimi operować - z pewnością okazałyby się bezużyteczne w kwestii walki z robotami czy zdziczałymi ghulami. A to jej przypomniało o sytuacji w ruinach. Do tej pory zastanawiała się, jakim cudem mogła pójść w nieznany teren bez żadnej broni. Gdyby nie White, prawdopodobnie już teraz leżałaby martwa albo pozostawiona na pastwę losu. Albo ghula. Ciekawe, jakie zabawy wym-- NIE, kurwa, nie myślisz o tym.
Siedząc bezgłośnie nad włazem, Rain miała wiele, ale to wiele czasu na rozmyślania. Problemem był brak tematów. Tak więc po kilkukrotnych próbach dostrzeżenia czegokolwiek - najpierw na ziemi, potem na nieboskłonie -, obawach o powrót dwóch kucyków w schrono-bunkro-czymś tam, a rozprawami na temat bezkresnej nudy, naprawdę trudno było zboczyć na inny tok myślenia. Pozostawało czekać. Albo...
...albo pójść się przejść. Góra pięćdziesiąt metrów od włazu... w końcu co może się stać? Lepsze to niż siedzenie na dupie. Zwłaszcza że minigun swoje ważył i stanowczo wygodniej się z nim chodziło niż siedziało.
Klacz z działem obrotowym rozważała swoje możliwości. Pójście sobie w pizdu, oczywiście, odpadało na starcie. Wiedziała doskonale, z czym wiąże się samotna podróż przez pustkowia, zwłaszcza nocą. Z jakiegoś powodu sceptycznie podchodziła również do pomysłu zawołania kolejnej osoby - nie chciała ryzykować posłania na śmierć drugiego kucyka z karawany. Przez cały czas przewijała jej się możliwość ściągnięcia siodła i wskoczenia do środka... ale... jaki byłby w tym sens, nawet gdyby było to możliwe? Bez jej ukochanego siodła pozostałyby jej tylko gołe kopyta - choć potrafiła dobrze nimi operować - z pewnością okazałyby się bezużyteczne w kwestii walki z robotami czy zdziczałymi ghulami. A to jej przypomniało o sytuacji w ruinach. Do tej pory zastanawiała się, jakim cudem mogła pójść w nieznany teren bez żadnej broni. Gdyby nie White, prawdopodobnie już teraz leżałaby martwa albo pozostawiona na pastwę losu. Albo ghula. Ciekawe, jakie zabawy wym-- NIE, kurwa, nie myślisz o tym.
Siedząc bezgłośnie nad włazem, Rain miała wiele, ale to wiele czasu na rozmyślania. Problemem był brak tematów. Tak więc po kilkukrotnych próbach dostrzeżenia czegokolwiek - najpierw na ziemi, potem na nieboskłonie -, obawach o powrót dwóch kucyków w schrono-bunkro-czymś tam, a rozprawami na temat bezkresnej nudy, naprawdę trudno było zboczyć na inny tok myślenia. Pozostawało czekać. Albo...
...albo pójść się przejść. Góra pięćdziesiąt metrów od włazu... w końcu co może się stać? Lepsze to niż siedzenie na dupie. Zwłaszcza że minigun swoje ważył i stanowczo wygodniej się z nim chodziło niż siedziało.
Pięć warunków dobrego tłumaczenia:
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!