Starweave mówiła a Blue przez niemal cały ten czas wpatrywała się w ognisko. Klacz obawiała się, że tamta będzie mieć trudności z przetrawieniem jej słów. Co prawda dobrze słyszała jej monolog do White i na jego podstawie stwierdziła, iż nie będzie problemu kiedy powie to co naprawdę myśli. Lecz ostatecznie nie była już tego taka pewna. W pewnym monecie, niedługo po tym jak skończyła zaczęła się nawet martwić, że to co powiedziała może być dla niej zbyt trudne. Na szczęściem Blue nie trzymała jej zbyt długo w tej niepewności.
Niebieska jednoróżka poruszyła zupełnie inną kwestię, kładąc duży nacisk na zaufanie. Faktycznie był to istotny element dla współpracy. Starweave dobrze wiedziała, że byłe też inne, dzięki którym można się było obyć bez niego. Ale ten jeden z całą pewnością maił ze współpracą najwięcej wspólnego. Ale czy faktycznie był taki niezbędny? Star słuchała dalej, a teoria murów i izolacji jakoś do niej nie przemawiała. Prawdopodobnie było to spowodowane tym, że dla samej jednoróżki było to coś oczywistego, co praktykowała już od wielu lat. I co gorsza aż do niedawna nie widziała w tym nic złego, wciąż nie rozumiejąc konsekwencji takiego zachowania.
Jednak to ostatnie słowa miały największy wpływ na rozwój całej dyskusji. Blue skończyła, a Starweave spojrzała na nią z lekkim zdenerwowaniem w oczach. – Zanim przejdziemy do sedna sprawy chciała bym jeszcze poruszyć inną kwestię. – Odrzekła Star, formując wymowny grymas na swoim pyszczku, który zapewne miał oznaczać, że klacz jest w trakcie dobierania odpowiednich słów. Grymas nie trwał długo i jednoróżka już nieco spokojniejszym tonem zaczęła powoli mówić.
- Popatrz, czy kiedy najęłaś się do tej karawany całkowicie ufałaś sobie? Ufałaś że dotrze ona bezpiecznie do celu i uda ci się na tym jeszcze zarobić? Czy byłaś absolutnie pewna tego co robisz? I najważniejsze, czy ufałaś wszystkim innym kucykom, które najęły się razem z tobą? – Starweave zrobiła krótką przerwę, patrząc z zaciekawieniem na Blue. – Nie. Nie byłaś. Nikt nikogo nie znał i nikt nikomu nie ufał. A mimo tego współpracujemy ze sobą, nawet teraz. – Star zmarszczyła czoło i poszurała kopytkiem po ziemi, namyślając się krótką chwilę co powiedzieć dalej.
- Współpracę najłatwiej konsumuje się przy zaufaniu drugiego kuca. Podobnie zresztą jak s... A... Ale też nie zawsze. – Przerwała pocierając nogą o czubek swojego nosa. - Ja często handlując z innymi kucykami współpracowałam z nimi skrajnie im nie ufając. Nie ufałam gościowi, że towar który mi obiecywał jest wart rzeczywiście tyle kapsli, ile sobie za niego zaśpiewał. On także nie ufał mi, że faktycznie mu tyle za niego zapłacę kiedy już go dla mnie zdobędzie. I mimo wrogiego nastawienia doszło do współpracy. – Chwilowo skończyła podnosząc kopytko do góry. - Pozwól zatem, że przedstawię ci jej definicję. Otóż współpraca pochodzi od słowa wspólne, wspólne dobro, wspólna korzyść, wspólny cel. Są to główne elementy które warunkują ten model relacji międzykuczej. Współpraca jest wtedy kiedy dochodzi do wspólnej pracy, z której obydwie strony czerpią korzyści lub dążą do realizacji jednego wspólnego, wspólnie obranego przez siebie celu. Tym się właśnie cechuję, i ty i ja mamy z tego coś dobrego. – Powiedziała Star wskazując kopytkiem najpierw na Blue i potem na siebie.
Starweave momentalnie zmieniła wyraz pyszczka, na który to wdarł się teraz gniew. Z każdym następnym słowem jej ton zaczął robić się coraz bardziej podniosły. – Więc... powiedz mi proszę... – Mówiła z przerwami na pocieranie nosa, spuszczając wzrok z drugiej klaczy za każdym razem kiedy tak robiła. – Gdzie w Fillydelphii Istnieje coś, co chodźmy odrobinę przypominało TO, O CZYM TERAZ POWIEDZIAŁAM! – Uniosła się klacz, tupiąc kopytem o grunt wraz z końcem zdania. Starweave mierzyła teraz drugą jednoróżkę takim spojrzeniem, że gdyby mogła zastrzeliła by ją laserami z oczu. Nim Blue zdążyła coś powiedzieć, Starweave zaczęła mówić dalej, teraz już tonem szybkim i energicznym.
- Jak w ogóle możesz przytaczać coś takiego jako przykład? Słyszałam opowieści z Fillydelphii, widziałam kuce które tam kiedyś były. – Powiedziała oskarżająco, tupiąc kopytkiem i szarpiąc głową. – To nie jest współpraca Blue, to jest wyzysk. A jedyne co łączy ze sobą te kucyki, to strach i chęć przetrwania. One nie współpracują, nie robią tego dla swojej korzyści! One walczą o życie Blue! To relację żywych stworzeń, które zostały przyparte do ściany. Które funkcjonują tak, bo nie mają innego wyboru. One działają razem, ale nie po to by zyskać, ale po to by nie stracić jeszcze więcej! To jest według ciebie współpraca, tak!? To Jest współpraca!? – Starweave prawie krzyczała, pokazując na Blue kopytkiem i dysząc przy tym głośno. Trwała tak przez jakąś chwilę, aż w końcu powoli zaczęła opuszczać kopytko, stopniowo uspokajając się. Spuściwszy uszy i wzrok natrafiła na Pipbucka Blue.
- No tak, ale co ty możesz o tym wiedzieć. Nie mówiła byś tak gdybyś kiedykolwiek tam była. – Skończyła nieco podłamanym tonem, po czym spuściła głowę całkowicie. Niedługo po tym jej zad zrobił to samo, a klacz skończyła z powrotem w pozycji siedzącej z pyszczkiem ku ziemi, wracając tym samym do punktu wyjścia.
Niebieska jednoróżka poruszyła zupełnie inną kwestię, kładąc duży nacisk na zaufanie. Faktycznie był to istotny element dla współpracy. Starweave dobrze wiedziała, że byłe też inne, dzięki którym można się było obyć bez niego. Ale ten jeden z całą pewnością maił ze współpracą najwięcej wspólnego. Ale czy faktycznie był taki niezbędny? Star słuchała dalej, a teoria murów i izolacji jakoś do niej nie przemawiała. Prawdopodobnie było to spowodowane tym, że dla samej jednoróżki było to coś oczywistego, co praktykowała już od wielu lat. I co gorsza aż do niedawna nie widziała w tym nic złego, wciąż nie rozumiejąc konsekwencji takiego zachowania.
Jednak to ostatnie słowa miały największy wpływ na rozwój całej dyskusji. Blue skończyła, a Starweave spojrzała na nią z lekkim zdenerwowaniem w oczach. – Zanim przejdziemy do sedna sprawy chciała bym jeszcze poruszyć inną kwestię. – Odrzekła Star, formując wymowny grymas na swoim pyszczku, który zapewne miał oznaczać, że klacz jest w trakcie dobierania odpowiednich słów. Grymas nie trwał długo i jednoróżka już nieco spokojniejszym tonem zaczęła powoli mówić.
- Popatrz, czy kiedy najęłaś się do tej karawany całkowicie ufałaś sobie? Ufałaś że dotrze ona bezpiecznie do celu i uda ci się na tym jeszcze zarobić? Czy byłaś absolutnie pewna tego co robisz? I najważniejsze, czy ufałaś wszystkim innym kucykom, które najęły się razem z tobą? – Starweave zrobiła krótką przerwę, patrząc z zaciekawieniem na Blue. – Nie. Nie byłaś. Nikt nikogo nie znał i nikt nikomu nie ufał. A mimo tego współpracujemy ze sobą, nawet teraz. – Star zmarszczyła czoło i poszurała kopytkiem po ziemi, namyślając się krótką chwilę co powiedzieć dalej.
- Współpracę najłatwiej konsumuje się przy zaufaniu drugiego kuca. Podobnie zresztą jak s... A... Ale też nie zawsze. – Przerwała pocierając nogą o czubek swojego nosa. - Ja często handlując z innymi kucykami współpracowałam z nimi skrajnie im nie ufając. Nie ufałam gościowi, że towar który mi obiecywał jest wart rzeczywiście tyle kapsli, ile sobie za niego zaśpiewał. On także nie ufał mi, że faktycznie mu tyle za niego zapłacę kiedy już go dla mnie zdobędzie. I mimo wrogiego nastawienia doszło do współpracy. – Chwilowo skończyła podnosząc kopytko do góry. - Pozwól zatem, że przedstawię ci jej definicję. Otóż współpraca pochodzi od słowa wspólne, wspólne dobro, wspólna korzyść, wspólny cel. Są to główne elementy które warunkują ten model relacji międzykuczej. Współpraca jest wtedy kiedy dochodzi do wspólnej pracy, z której obydwie strony czerpią korzyści lub dążą do realizacji jednego wspólnego, wspólnie obranego przez siebie celu. Tym się właśnie cechuję, i ty i ja mamy z tego coś dobrego. – Powiedziała Star wskazując kopytkiem najpierw na Blue i potem na siebie.
Starweave momentalnie zmieniła wyraz pyszczka, na który to wdarł się teraz gniew. Z każdym następnym słowem jej ton zaczął robić się coraz bardziej podniosły. – Więc... powiedz mi proszę... – Mówiła z przerwami na pocieranie nosa, spuszczając wzrok z drugiej klaczy za każdym razem kiedy tak robiła. – Gdzie w Fillydelphii Istnieje coś, co chodźmy odrobinę przypominało TO, O CZYM TERAZ POWIEDZIAŁAM! – Uniosła się klacz, tupiąc kopytem o grunt wraz z końcem zdania. Starweave mierzyła teraz drugą jednoróżkę takim spojrzeniem, że gdyby mogła zastrzeliła by ją laserami z oczu. Nim Blue zdążyła coś powiedzieć, Starweave zaczęła mówić dalej, teraz już tonem szybkim i energicznym.
- Jak w ogóle możesz przytaczać coś takiego jako przykład? Słyszałam opowieści z Fillydelphii, widziałam kuce które tam kiedyś były. – Powiedziała oskarżająco, tupiąc kopytkiem i szarpiąc głową. – To nie jest współpraca Blue, to jest wyzysk. A jedyne co łączy ze sobą te kucyki, to strach i chęć przetrwania. One nie współpracują, nie robią tego dla swojej korzyści! One walczą o życie Blue! To relację żywych stworzeń, które zostały przyparte do ściany. Które funkcjonują tak, bo nie mają innego wyboru. One działają razem, ale nie po to by zyskać, ale po to by nie stracić jeszcze więcej! To jest według ciebie współpraca, tak!? To Jest współpraca!? – Starweave prawie krzyczała, pokazując na Blue kopytkiem i dysząc przy tym głośno. Trwała tak przez jakąś chwilę, aż w końcu powoli zaczęła opuszczać kopytko, stopniowo uspokajając się. Spuściwszy uszy i wzrok natrafiła na Pipbucka Blue.
- No tak, ale co ty możesz o tym wiedzieć. Nie mówiła byś tak gdybyś kiedykolwiek tam była. – Skończyła nieco podłamanym tonem, po czym spuściła głowę całkowicie. Niedługo po tym jej zad zrobił to samo, a klacz skończyła z powrotem w pozycji siedzącej z pyszczkiem ku ziemi, wracając tym samym do punktu wyjścia.