Młodzik wsłuchiwał się z uwagą w słowa Blue. Jednorożec otwierał się chcąc by zebra zrobiła to samo. Jednak jej słowa o tym że także wie jak to jest ukrywać się przed innymi wcale go nie pocieszały. Dobrze powiedziałaś Blue, nie masz o tym pojęcia... Podczas gdy klacz jednorożca opowiadała o znajdowaniu przyjaźni na pustkowiach, Xander poczuł lekkie ukłucie urazy. W jego mniemaniu klacz potraktowała go tak jak gdyby nigdy nie próbował szukać przyjaźni. Kiedy niebieska klacz skończył mówić, w głowie młodzika kłębiło się kilka myśli. Czy ona naprawdę chce mi pomóc... Ale dlaczego, jaki może mieć w tym cel? Aż tak martwi się o swoje życie i powodzenie tego całego zwiadu, czy może jest coś jeszcze? Na to pytanie jeszcze przyjdzie pora.
- Blue... masz racje. Nie wiesz jak to jest... Nie widzisz tego wszystkiego tak jak ja. Samotność tylko z początku była dla mnie przymusem, ale po kolejnych nie udanych próbach kontaktów z kucykami, zaakceptowałem ją. Samotność była... jest, dla mnie jak przyjaciółka do której zawsze będę mógł wrócić gdy mi się nie uda po raz kolejny. Ty jesteś kucykiem i ciężej będzie ci to zrozumieć, do ciebie nikt nie strzela gdy tylko cię zobaczy. Ty do ukrycia masz tylko jakiś sekret, ja natomiast muszę ukrywać całego siebie. Jeśli uważasz że wymagało to ode mnie ciężkiej pracy i wyrzeczeń,to nie, nie wymagało. Kiedy wiesz że każdy kucyk którego spotkasz będzie chciał cie zabić prędzej czy później, po prostu unikasz spotkań, ale w końcu nie możesz wytrzymać i musisz się do kogoś odezwać. Dlatego ten płaszcz i maska. Są jak moja druga skóra, której używam właśnie do tych spotkań.
- Jeśli chodzi o szukanie przyjaźni... Mówisz tak jakbym nigdy nie próbował... Próbowałem i zawsze obrywałem. Cierpiały na tym tylko moje zaufanie i nadzieje. Przestałem jednak już szukać... po tym jak straciłem Shadow. Nawet jeśli ty straciłaś kogoś bliskiego i tak nie możesz wiedzieć przez co przechodziłem. Wyobraź sobie że ci których miałaś za rodzinę zwrócili się przeciw tobie i chcieli cie zabić. Lądujesz samotnie na pustkowiach. Nie mogąc się do nikogo zbliżyć by nie zginąć. Będąc zaszczuta gorzej niż pies. Walcząc o każdy kolejny dzień. I nagle pojawia się to malutkie światełko. Ta jedna osoba która jest wyjątkiem od wszystkiego co wcześniej widziałaś. Tym była dla mnie Shadow kiedy ją poznałem. Staliśmy się dla siebie wszystkim i byliśmy gotowi oddać za siebie nawzajem życie. Ona była dla mnie jak młodsza siostra Blue, jak młodsza siostra. Kochałem ją... - Głos młodzika już od jakiejś chwili się łamał aż w końcu doszedł do punktu kulminacyjnego i się na chwilę urwał.
- Shadow zginęła prze zemnie... Gdybym nie był zebrą tamten Steel Ranger nie strzeliłby w naszą stronę. To była moja wina. Dlatego nie szukam przyjaciół. Wole znosić ból niszczonych nadziei niż po raz kolejny przechodzić przez takie samo piekło co po stracie Shadow. - Nastał długa chwila ciszy w której Xander próbował się uspokoić i opanować swój głos. Wreszcie zebrał się na tyle by znowu móc coś spokojnie powiedzieć. - Blue... powiedz mi... Dlaczego? Dlaczego chcesz mi pomóc? Tak bardzo martwisz się o życie swoje i Sharpa, że pomagasz mi bym nie nawalił przy zwiadzie? Czy może jest w tym coś jeszcze? Blue, proszę... Gdyby chodziło wyłącznie o powodzenie twojego wypadu, to byś mi kazała zostać. Czemu chcesz pomagać komuś takiemu jak ja?
- Blue... masz racje. Nie wiesz jak to jest... Nie widzisz tego wszystkiego tak jak ja. Samotność tylko z początku była dla mnie przymusem, ale po kolejnych nie udanych próbach kontaktów z kucykami, zaakceptowałem ją. Samotność była... jest, dla mnie jak przyjaciółka do której zawsze będę mógł wrócić gdy mi się nie uda po raz kolejny. Ty jesteś kucykiem i ciężej będzie ci to zrozumieć, do ciebie nikt nie strzela gdy tylko cię zobaczy. Ty do ukrycia masz tylko jakiś sekret, ja natomiast muszę ukrywać całego siebie. Jeśli uważasz że wymagało to ode mnie ciężkiej pracy i wyrzeczeń,to nie, nie wymagało. Kiedy wiesz że każdy kucyk którego spotkasz będzie chciał cie zabić prędzej czy później, po prostu unikasz spotkań, ale w końcu nie możesz wytrzymać i musisz się do kogoś odezwać. Dlatego ten płaszcz i maska. Są jak moja druga skóra, której używam właśnie do tych spotkań.
- Jeśli chodzi o szukanie przyjaźni... Mówisz tak jakbym nigdy nie próbował... Próbowałem i zawsze obrywałem. Cierpiały na tym tylko moje zaufanie i nadzieje. Przestałem jednak już szukać... po tym jak straciłem Shadow. Nawet jeśli ty straciłaś kogoś bliskiego i tak nie możesz wiedzieć przez co przechodziłem. Wyobraź sobie że ci których miałaś za rodzinę zwrócili się przeciw tobie i chcieli cie zabić. Lądujesz samotnie na pustkowiach. Nie mogąc się do nikogo zbliżyć by nie zginąć. Będąc zaszczuta gorzej niż pies. Walcząc o każdy kolejny dzień. I nagle pojawia się to malutkie światełko. Ta jedna osoba która jest wyjątkiem od wszystkiego co wcześniej widziałaś. Tym była dla mnie Shadow kiedy ją poznałem. Staliśmy się dla siebie wszystkim i byliśmy gotowi oddać za siebie nawzajem życie. Ona była dla mnie jak młodsza siostra Blue, jak młodsza siostra. Kochałem ją... - Głos młodzika już od jakiejś chwili się łamał aż w końcu doszedł do punktu kulminacyjnego i się na chwilę urwał.
- Shadow zginęła prze zemnie... Gdybym nie był zebrą tamten Steel Ranger nie strzeliłby w naszą stronę. To była moja wina. Dlatego nie szukam przyjaciół. Wole znosić ból niszczonych nadziei niż po raz kolejny przechodzić przez takie samo piekło co po stracie Shadow. - Nastał długa chwila ciszy w której Xander próbował się uspokoić i opanować swój głos. Wreszcie zebrał się na tyle by znowu móc coś spokojnie powiedzieć. - Blue... powiedz mi... Dlaczego? Dlaczego chcesz mi pomóc? Tak bardzo martwisz się o życie swoje i Sharpa, że pomagasz mi bym nie nawalił przy zwiadzie? Czy może jest w tym coś jeszcze? Blue, proszę... Gdyby chodziło wyłącznie o powodzenie twojego wypadu, to byś mi kazała zostać. Czemu chcesz pomagać komuś takiemu jak ja?