Ogier był cokolwiek zaskoczony przez działania klaczy. Wzdrygnął się lekko, gdy kopyto klaczy go dotknęło, ale nie odtrącił go. Spodziewał się co najmniej kłótni, a prawdopodobnie konieczności użycia siły. Jak widać, Iron była jeszcze bardziej nieprzewidywalna niż zakładał. Ale wychodziło na to, że potrafi słuchać poleceń... co otwierało o kilka możliwości co do ich przyszłej współpracy więcej, niż wcześniej zakładał.
Kucyk rozluźnił się dopiero gdy Iron odsunęła się od niego, z oczywistych powodów stwierdzając, że nie ma sensu być w gotowości do rzucenia zaklęcia cały czas.
Przekrzywił lekko głowę w niemej reakcji na komentarz o tym, jak to nie nadaje się na dowódcę. Owszem, może nie był genialnym strategiem ani handlarzem, ale na pewno przewyższał doświadczeniem i predyspozycjami wszystkich pozostałych. Nie czuł się pewnie w takiej roli i najchętniej ograniczyłby się do łatania nadprogramowych dziur w ciałach innych, ale powątpiewał, czy ktokolwiek w karawanie, a zwłaszcza Iron, byłby lepszy w roli przywódcy.
A stwierdzenie, że przywódca ma siedzieć na zadzie w bezpiecznym miejscu i tylko wydawać rozkazy innym może i by było prawdziwe... gdyby to była przedwojenna armia, a cała grupa miała dostatecznie dużo kucyków i środków, żeby coś takiego mogło zajść. Na Pustkowiach przywódca musiał sam się wziąć do roboty, żeby wszystko mogło działać. A zazwyczaj i tak nie działało. Ktoś mówiący tak jak Iron teraz najwyraźniej nie miał o tym pojęcia, co tym bardziej upewniało ogiera w przekonaniu, że jest jedynym, który może przejąć dowodzenie i nie pozabijać ich wszystkich jakąś głupią decyzją.
Pozostawił komentarz klaczy bez odpowiedzi. Nie było sensu o tym dyskutować: póki co najważniejsze było, że słuchała rozkazów. I jeżeli taki stan się utrzyma do czasu dotarcia do najbliższego bezpiecznego punktu, w którym zajdzie opcja spieniężenia towaru i rozwiązania karawany, to równie dobrze mogła sobie myśleć, że medyk jest idiotą nie nadającym się na dowódcę. Gdyby go takie rzeczy obchodziły, zginąłby w jakiejś walce o władzę lata temu.
Obserwował bez słowa działania klaczy, zdejmującej juki i wchodzącej do wody. Z zamyślenia wyrwały go słowa Iron, pytającej się o cel poszukiwań w mętnej, nie pachnącej za miło, wodzie.
- Poradzę sobie bez nowych garnków - zaczął - Szukasz czegokolwiek co mogłoby naprowadzić nas na wyjście stąd. Mam niejasne podejrzenia, że gdzieś tutaj jest ta tablica z kodami. - rozważał dodanie na koniec elementów swoich przemyśleń, ale nie było po co.
Klacze gdzieś ukryły tablicę. Zed pewnie nie zaglądał do kuchni często. A nawet jeśli, to nie znał jej dobrze. A sam przedmiot gdzieś musiał być, nie wyparował przecież.
- Szukaj tam, ja przeszukam jeszcze raz resztę - rzucił do częściowo zanurzonej klaczy. Jak powiedział, tak zrobił. Zajął się powolnym przeszukiwaniem głównego pomieszczenia kompleksu. Wątpił, żeby cokolwiek ukryły w łazience, więc skupił się na tej jednej komorze.
Po długich minutach bezowocnych poszukiwań, Iron zaczęła trafiać na fanty w wodzie. Jak można było się spodziewać, obecnych było sporo garnków, ale i konserwy czy mniej wytrzymałe opakowania jedzenia, w różnym stopniu zniszczone. Lepiej było nie myśleć o tym, jak wygląda teraz zawartość tych kompletnie rozwalonych, prawdopodobnie leżąca sobie wygodnie na dnie od nie wiadomo jak wielu lat.
Ogier również nie odpoczywał. Niestety przeszukiwanie niezatopionych obszarów okazywało się jeszcze mniej owocne. Nie mógł znaleźć kompletnie nic. Sfrustrowany medyk wrócił do sypialni, by ponowić poszukiwania tam. Bez skutku.
Sytuacja trwała tak jeszcze przez jakiś czas. Kucyki szukały, odpoczywały krótko, po czym wracały do szukania: wiedząc, że nic innego im nie pozostało. Póki Iron nie znalazła czegoś, co mogło się okazać przydatne. I takie też było. Po wyciągnięciu na "suchy ląd", zidentyfikowała to jako tablicę, na której zachowało się w stanie umożliwiającym odczytanie kilka napisów. Większość składała się na wcześniej wpisane kody, ale pozostawał jeden, którego wcześniej nie widziała.
Zgarnęła swoje wcześniejsze znaleziska: dwie kompletnie szczelne konserwy z przedwojennym jedzeniem i puszka piwa, założyła juki i ruszyła ku panelu kodowemu. Po drodze "zgarnęła" ze sobą Sharpa, który właśnie wkładał do własnej torby swoje znalezisko: butelkę czerwonego wina. Na razie nie miał czasu dokładnie odczytać etykiety, ale znalezisko było niczego sobie.
Dwa kucyki razem ruszyły do panelu, w końcu wpisując znaleziony kod.
Gdy tylko skończyli wpisywać ostatni ciąg liczb: 0451, zaczął wyć alarm. Po chwili grozy z bronią w gotowości okazało się, ponownie, że systemy obrony schronu, nawet jeżeli istniały i były niebezpieczne, pozostawały niegroźne. W końcu, po niezbyt przyjemnym czasie w podziemiach, oba kuce przekroczyły granicę pancernych wrót i od razu wyszły na zewnątrz przez właz, jakby ze strachu, że i on się zamknie.
Sharp spojrzał w górę, w ciemność zapory i przebłyskujące tu i tam w przerwach w tejże gwiazdy. Ten ponury zazwyczaj widok w tym akurat momencie był dla niego wielką ulgą.
Zamknął oczy i wziął głęboki oddech pustynnego powietrza.
Dopiero wtedy zauważył Rainfall, stojąca nieopodal włazu.
- Wszystko w porządku tu na górze? - zapytał się klaczy. W intencji miał, aby brzmiało to luźnie i żartobliwie, ale nie do końca udało mu się pozbyć z głosu napięcia, które jeszcze kilkanaście minut wcześniej było wręcz namacalne tam, na dole.
<Odpiska ustalana z Savą, musieliśmy w końcu wyjść z tego cholernego schronu>
Kucyk rozluźnił się dopiero gdy Iron odsunęła się od niego, z oczywistych powodów stwierdzając, że nie ma sensu być w gotowości do rzucenia zaklęcia cały czas.
Przekrzywił lekko głowę w niemej reakcji na komentarz o tym, jak to nie nadaje się na dowódcę. Owszem, może nie był genialnym strategiem ani handlarzem, ale na pewno przewyższał doświadczeniem i predyspozycjami wszystkich pozostałych. Nie czuł się pewnie w takiej roli i najchętniej ograniczyłby się do łatania nadprogramowych dziur w ciałach innych, ale powątpiewał, czy ktokolwiek w karawanie, a zwłaszcza Iron, byłby lepszy w roli przywódcy.
A stwierdzenie, że przywódca ma siedzieć na zadzie w bezpiecznym miejscu i tylko wydawać rozkazy innym może i by było prawdziwe... gdyby to była przedwojenna armia, a cała grupa miała dostatecznie dużo kucyków i środków, żeby coś takiego mogło zajść. Na Pustkowiach przywódca musiał sam się wziąć do roboty, żeby wszystko mogło działać. A zazwyczaj i tak nie działało. Ktoś mówiący tak jak Iron teraz najwyraźniej nie miał o tym pojęcia, co tym bardziej upewniało ogiera w przekonaniu, że jest jedynym, który może przejąć dowodzenie i nie pozabijać ich wszystkich jakąś głupią decyzją.
Pozostawił komentarz klaczy bez odpowiedzi. Nie było sensu o tym dyskutować: póki co najważniejsze było, że słuchała rozkazów. I jeżeli taki stan się utrzyma do czasu dotarcia do najbliższego bezpiecznego punktu, w którym zajdzie opcja spieniężenia towaru i rozwiązania karawany, to równie dobrze mogła sobie myśleć, że medyk jest idiotą nie nadającym się na dowódcę. Gdyby go takie rzeczy obchodziły, zginąłby w jakiejś walce o władzę lata temu.
Obserwował bez słowa działania klaczy, zdejmującej juki i wchodzącej do wody. Z zamyślenia wyrwały go słowa Iron, pytającej się o cel poszukiwań w mętnej, nie pachnącej za miło, wodzie.
- Poradzę sobie bez nowych garnków - zaczął - Szukasz czegokolwiek co mogłoby naprowadzić nas na wyjście stąd. Mam niejasne podejrzenia, że gdzieś tutaj jest ta tablica z kodami. - rozważał dodanie na koniec elementów swoich przemyśleń, ale nie było po co.
Klacze gdzieś ukryły tablicę. Zed pewnie nie zaglądał do kuchni często. A nawet jeśli, to nie znał jej dobrze. A sam przedmiot gdzieś musiał być, nie wyparował przecież.
- Szukaj tam, ja przeszukam jeszcze raz resztę - rzucił do częściowo zanurzonej klaczy. Jak powiedział, tak zrobił. Zajął się powolnym przeszukiwaniem głównego pomieszczenia kompleksu. Wątpił, żeby cokolwiek ukryły w łazience, więc skupił się na tej jednej komorze.
Po długich minutach bezowocnych poszukiwań, Iron zaczęła trafiać na fanty w wodzie. Jak można było się spodziewać, obecnych było sporo garnków, ale i konserwy czy mniej wytrzymałe opakowania jedzenia, w różnym stopniu zniszczone. Lepiej było nie myśleć o tym, jak wygląda teraz zawartość tych kompletnie rozwalonych, prawdopodobnie leżąca sobie wygodnie na dnie od nie wiadomo jak wielu lat.
Ogier również nie odpoczywał. Niestety przeszukiwanie niezatopionych obszarów okazywało się jeszcze mniej owocne. Nie mógł znaleźć kompletnie nic. Sfrustrowany medyk wrócił do sypialni, by ponowić poszukiwania tam. Bez skutku.
Sytuacja trwała tak jeszcze przez jakiś czas. Kucyki szukały, odpoczywały krótko, po czym wracały do szukania: wiedząc, że nic innego im nie pozostało. Póki Iron nie znalazła czegoś, co mogło się okazać przydatne. I takie też było. Po wyciągnięciu na "suchy ląd", zidentyfikowała to jako tablicę, na której zachowało się w stanie umożliwiającym odczytanie kilka napisów. Większość składała się na wcześniej wpisane kody, ale pozostawał jeden, którego wcześniej nie widziała.
Zgarnęła swoje wcześniejsze znaleziska: dwie kompletnie szczelne konserwy z przedwojennym jedzeniem i puszka piwa, założyła juki i ruszyła ku panelu kodowemu. Po drodze "zgarnęła" ze sobą Sharpa, który właśnie wkładał do własnej torby swoje znalezisko: butelkę czerwonego wina. Na razie nie miał czasu dokładnie odczytać etykiety, ale znalezisko było niczego sobie.
Dwa kucyki razem ruszyły do panelu, w końcu wpisując znaleziony kod.
Gdy tylko skończyli wpisywać ostatni ciąg liczb: 0451, zaczął wyć alarm. Po chwili grozy z bronią w gotowości okazało się, ponownie, że systemy obrony schronu, nawet jeżeli istniały i były niebezpieczne, pozostawały niegroźne. W końcu, po niezbyt przyjemnym czasie w podziemiach, oba kuce przekroczyły granicę pancernych wrót i od razu wyszły na zewnątrz przez właz, jakby ze strachu, że i on się zamknie.
Sharp spojrzał w górę, w ciemność zapory i przebłyskujące tu i tam w przerwach w tejże gwiazdy. Ten ponury zazwyczaj widok w tym akurat momencie był dla niego wielką ulgą.
Zamknął oczy i wziął głęboki oddech pustynnego powietrza.
Dopiero wtedy zauważył Rainfall, stojąca nieopodal włazu.
- Wszystko w porządku tu na górze? - zapytał się klaczy. W intencji miał, aby brzmiało to luźnie i żartobliwie, ale nie do końca udało mu się pozbyć z głosu napięcia, które jeszcze kilkanaście minut wcześniej było wręcz namacalne tam, na dole.
<Odpiska ustalana z Savą, musieliśmy w końcu wyjść z tego cholernego schronu>
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.