W obozie wiele się nie działo. White nadal siedziała przy ognisku starając się w nie nie wpaść, Star obok niej, przegrzebywała jakąś skrzynkę. Sądząc po ilości butelek i konserw wokół niej, musiała to byś jedna ze skrzyń z karawany. A co do reszty, jeżeli wierzyć wskazaniom EFSa, Hilo i pozostała przy życiu dwójka najemników nie ruszyła się ani na krok a Xander cały czas był tam gdzie go zostawiła.
Otwierając okno z mapą na PipBucku, Blue zaczęła przewijać powoli przez listę dostępnych lokacji i znaczników. Niewiele użytkowników pipbucków to wie, ale jeżeli się posiada czyjś znacznik, można go namierzyć z dość dużą dokładnością. Zatrzymując się na pozycji pod nazwą “Sharpi”, wyświetliła pozycję swojego przyjaciela na mapie. Znajdował się aktualnie pośrodku niczego, a dokładniej był na terenie którego Blue jeszcze nie odwiedziła i nie miała mapy tamtej okolicy. Wpatrując się w znacznik pośrodku niczego, zastanawiała się ona co dalej. Musiała bardzo ze sobą walczyć, by nie ruszyć mu na pomoc w tym momencie. Sharp już wiele lat radził sobie dobrze na pustkowiach, ale jak na wyprawę po jednego kuca, jakoś za długo to trwało. Zamykając mapę, stwierdziła ona, że da mu jeszcze pół godziny po czym ruszy na pomoc mu i przy okazji obije mordę każdemu kto był odpowiedzialny za takie spóźnienie.
Podchodząc powoli do ogniska, starała się nie zwrócić uwagi żadnego kuca na siebie. Zatrzymując się w pewnej odległości, obserwowała ona jak Star po kolei sprawdza każdą konserwę w poszukiwaniu jakiejś konkretnej. Blue nie mogła wiedzieć o jaki smak jej chodzi, ale za to wiedziała że ma coś czemu się nikt nie oprze.
Otwierając okno ekwipunku, zaczęła ona przeszukiwać zawartość swojej torby. Zatrzymując się na pewnej pozycji, wyciągnęła ona powoli jeden przedmiot a potem za pomocą lewitacji przesunęła go nad Star. Ostrożnie manewrując przedmiotem nad niczego nie spodziewającą się klaczą, starała się ona wycelować od góry w jej kopyta, tak żeby tamta przy okazji nie zorientowała się, co się nad nią dzieje. Gdy Blue była zadowolona z pozycji jaką obrał jej przedmiot, przestała ona podtrzymywać go za pomocą telekinezy. Jak to zwykle w przyrodzie bywa, nic nie może wisieć samotnie w powietrzu, więc gdy tylko grawitacja się zorientowała co się dzieje, chwyciła ona biedne jabłko i pociągnęła w je w dół w prost w kopyta Star.
Blue nie czekała na efekty. Odwracając się od ogniska, ruszyła ona w kierunku jednego z wozów, ale zamiast do niego wejść, podeszła ona do niego z boku zatrzymując się przy kole. Zdejmując z siebie torby, usiadła ona na ziemi opierając się o koło z pyskiem zwróconym w kierunku ogniska. Otwierając torbę, wyciągnęła ona z niej książkę którą wcześniej czytała, otwierając ja w miejscu w którym skończyła. Może i przy wozie w takiej odległości od ogniska, było dość ciemno, ale nie sprawiało to problemu dla Blue. Ona miała bardzo dobry wzrok. Włączając noktowizor, wróciła ona do czytania. Wiedział, że nikt się nie zorientuje, dopóki nie spojrzy się komuś prosto w oczy, w tym momencie będzie już widać że jej oczy się świecą. Wystarczyło że nie będzie się na nikogo patrzeć.
Otwierając okno z mapą na PipBucku, Blue zaczęła przewijać powoli przez listę dostępnych lokacji i znaczników. Niewiele użytkowników pipbucków to wie, ale jeżeli się posiada czyjś znacznik, można go namierzyć z dość dużą dokładnością. Zatrzymując się na pozycji pod nazwą “Sharpi”, wyświetliła pozycję swojego przyjaciela na mapie. Znajdował się aktualnie pośrodku niczego, a dokładniej był na terenie którego Blue jeszcze nie odwiedziła i nie miała mapy tamtej okolicy. Wpatrując się w znacznik pośrodku niczego, zastanawiała się ona co dalej. Musiała bardzo ze sobą walczyć, by nie ruszyć mu na pomoc w tym momencie. Sharp już wiele lat radził sobie dobrze na pustkowiach, ale jak na wyprawę po jednego kuca, jakoś za długo to trwało. Zamykając mapę, stwierdziła ona, że da mu jeszcze pół godziny po czym ruszy na pomoc mu i przy okazji obije mordę każdemu kto był odpowiedzialny za takie spóźnienie.
Podchodząc powoli do ogniska, starała się nie zwrócić uwagi żadnego kuca na siebie. Zatrzymując się w pewnej odległości, obserwowała ona jak Star po kolei sprawdza każdą konserwę w poszukiwaniu jakiejś konkretnej. Blue nie mogła wiedzieć o jaki smak jej chodzi, ale za to wiedziała że ma coś czemu się nikt nie oprze.
Otwierając okno ekwipunku, zaczęła ona przeszukiwać zawartość swojej torby. Zatrzymując się na pewnej pozycji, wyciągnęła ona powoli jeden przedmiot a potem za pomocą lewitacji przesunęła go nad Star. Ostrożnie manewrując przedmiotem nad niczego nie spodziewającą się klaczą, starała się ona wycelować od góry w jej kopyta, tak żeby tamta przy okazji nie zorientowała się, co się nad nią dzieje. Gdy Blue była zadowolona z pozycji jaką obrał jej przedmiot, przestała ona podtrzymywać go za pomocą telekinezy. Jak to zwykle w przyrodzie bywa, nic nie może wisieć samotnie w powietrzu, więc gdy tylko grawitacja się zorientowała co się dzieje, chwyciła ona biedne jabłko i pociągnęła w je w dół w prost w kopyta Star.
Blue nie czekała na efekty. Odwracając się od ogniska, ruszyła ona w kierunku jednego z wozów, ale zamiast do niego wejść, podeszła ona do niego z boku zatrzymując się przy kole. Zdejmując z siebie torby, usiadła ona na ziemi opierając się o koło z pyskiem zwróconym w kierunku ogniska. Otwierając torbę, wyciągnęła ona z niej książkę którą wcześniej czytała, otwierając ja w miejscu w którym skończyła. Może i przy wozie w takiej odległości od ogniska, było dość ciemno, ale nie sprawiało to problemu dla Blue. Ona miała bardzo dobry wzrok. Włączając noktowizor, wróciła ona do czytania. Wiedział, że nikt się nie zorientuje, dopóki nie spojrzy się komuś prosto w oczy, w tym momencie będzie już widać że jej oczy się świecą. Wystarczyło że nie będzie się na nikogo patrzeć.
![[Obrazek: signature.php]](https://markjaw.fallout-equestria.pl/avatar/signature.php)