30-04-2013, 18:46
Po przeczytaniu kilku stron książki Sharp doszedł do wniosku, że kupowanie książek za bezcen, w pośpiechu, nie jest dobrym pomysłem. Z drugiej strony, może uda mu się opchnąć komuś kiepsko napisaną książkę na temat walki wręcz. A przynajmniej sądził, że o tym ma być. Nic, co by go interesowało w żadnym przypadku.
Po przeczytaniu fragmentu ściany tekstu na temat tego, jak to kąt uderzenia celu kopytem wpływał na zmęczenie dał sobie spokój. Niektóre dane medyczne się nie zgadzały. Nie żeby miały tam duże znaczenie, ale nie zmieniało to w żaden sposób faktu, że książka była kiepsko napisana i nudna. Jednorożec włożył ją więc z powrotem do swoich juków. Rozważał przez chwilę wypróbowanie kolejnego, kupionego w pośpiechu, tomiszcza. Stwierdził jednakowoż, że nie ma ochoty na czytanie.
Rozejrzał się po po wozie, zatrzymując wzrok na drugim pasażerze. Wątpił, aby był dobrym towarzyszem do rozmowy. Pokręcił głową w ciszy. Leżało mu się wygodnie, nie był głodny ani zmęczony, za to zdecydowanie był bezpieczny, co było samo w sobie pozytywne. Dopadała go najzwyklejsza w świecie nuda, przez wielu uważana za błogosławieństwo na Pustkowiach. Jemu jednakże nie odpowiadała akurat w tej chwili.
Zapiął juki w których wylądowała nieciekawa książka, po czym wziął w pole telekinetyczne swój karabin oraz strzelbę. Pierwszy, tak jak zawsze, przewiesił przez grzbiet, pewnie przyjęty do specjalnie zaprojektowanej dla niego uprzęży. Strzelba miała bardziej standardową lokację w uprzęży na lewym boku kucyka. Tam też wylądowała. Nie miał zamiaru zostawiać nigdzie swojej broni.
Podniósł się powoli, po czym ostrożnie wyskoczył z jadącego wozu, rozpoczynając kłus w kierunku tym samym co kierunek poruszania się karawany. Na Pustkowia wokół nie zwracał wiele uwagi. Wyglądały tak jak wszędzie, a niebezpieczeństw, przynajmniej w teorii, wypatrywali najemnicy.
Nie minęło nawet pół minuty od wyjścia z wozu, gdy zauważył idącą samotnie, ciemnoniebieską klacz. Stwierdziłby, zwłaszcza widząc imponujący egzemplarz artylerii kieszonkowej na jej siodle bojowym, że to jeden z najemników, ale wszyscy wynajęci najwyraźniej nosili identyczne pancerze, tak więc to odpadało.
Nie mając nic do stracenia... może oprócz życia, stwierdził, przypominając sobie niektóre kucyki napotkane na Pustkowiach.
Niezależnie od tego, jakie różne myśli na temat możliwych niemiłych konsekwencji chodziły mu po głowie, zbliżył się do drugiego kucyka, uznając wszelkie wymienione możliwości za nieprawdopodobne. Próbował jakoś dać znać o swojej obecności w bezpośredniej bliskości klaczy, zachowując oczywiście odpowiedni dystans, ale nie wiedział, czy go zauważyła.
- Dość nudna podróż, czyż nie? - rzucił w końcu luźnym tonem do ciemnoniebieskiej, ciężko uzbrojonej postaci.
Po przeczytaniu fragmentu ściany tekstu na temat tego, jak to kąt uderzenia celu kopytem wpływał na zmęczenie dał sobie spokój. Niektóre dane medyczne się nie zgadzały. Nie żeby miały tam duże znaczenie, ale nie zmieniało to w żaden sposób faktu, że książka była kiepsko napisana i nudna. Jednorożec włożył ją więc z powrotem do swoich juków. Rozważał przez chwilę wypróbowanie kolejnego, kupionego w pośpiechu, tomiszcza. Stwierdził jednakowoż, że nie ma ochoty na czytanie.
Rozejrzał się po po wozie, zatrzymując wzrok na drugim pasażerze. Wątpił, aby był dobrym towarzyszem do rozmowy. Pokręcił głową w ciszy. Leżało mu się wygodnie, nie był głodny ani zmęczony, za to zdecydowanie był bezpieczny, co było samo w sobie pozytywne. Dopadała go najzwyklejsza w świecie nuda, przez wielu uważana za błogosławieństwo na Pustkowiach. Jemu jednakże nie odpowiadała akurat w tej chwili.
Zapiął juki w których wylądowała nieciekawa książka, po czym wziął w pole telekinetyczne swój karabin oraz strzelbę. Pierwszy, tak jak zawsze, przewiesił przez grzbiet, pewnie przyjęty do specjalnie zaprojektowanej dla niego uprzęży. Strzelba miała bardziej standardową lokację w uprzęży na lewym boku kucyka. Tam też wylądowała. Nie miał zamiaru zostawiać nigdzie swojej broni.
Podniósł się powoli, po czym ostrożnie wyskoczył z jadącego wozu, rozpoczynając kłus w kierunku tym samym co kierunek poruszania się karawany. Na Pustkowia wokół nie zwracał wiele uwagi. Wyglądały tak jak wszędzie, a niebezpieczeństw, przynajmniej w teorii, wypatrywali najemnicy.
Nie minęło nawet pół minuty od wyjścia z wozu, gdy zauważył idącą samotnie, ciemnoniebieską klacz. Stwierdziłby, zwłaszcza widząc imponujący egzemplarz artylerii kieszonkowej na jej siodle bojowym, że to jeden z najemników, ale wszyscy wynajęci najwyraźniej nosili identyczne pancerze, tak więc to odpadało.
Nie mając nic do stracenia... może oprócz życia, stwierdził, przypominając sobie niektóre kucyki napotkane na Pustkowiach.
Niezależnie od tego, jakie różne myśli na temat możliwych niemiłych konsekwencji chodziły mu po głowie, zbliżył się do drugiego kucyka, uznając wszelkie wymienione możliwości za nieprawdopodobne. Próbował jakoś dać znać o swojej obecności w bezpośredniej bliskości klaczy, zachowując oczywiście odpowiedni dystans, ale nie wiedział, czy go zauważyła.
- Dość nudna podróż, czyż nie? - rzucił w końcu luźnym tonem do ciemnoniebieskiej, ciężko uzbrojonej postaci.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.