03-05-2013, 12:12
- Kurwa... nie chciałam go zabić. Może i był denerwujący ale... kurwa... - usłyszał.
Sharp, jesteś skończonym idiotą.
Miał określone sposoby na radzenie sobie ze śmiercią. Nie mówił o niej, przechodził szybko do innego tematu. Po latach pracy jako medyk uznawał ją za coś normalnego. Nie raz, nie dwa zdarzało mu się pociągnąć za spust samemu. Czy to naprawdę aż tak znieczula na fakt, że właśnie zginął kucyk, który zawinił jedynie tym, że był prymitywny? Owszem, był też chamski, ale to nie powód do zabijania go. Za co obwiniała się Blue. Z tym, że to tamten najemnik był na tyle głupi...
- Blue... nie ty go zabiłaś, tylko jego głupota - powiedział cicho, nie mając w głowie żadnej lepszej odpowiedzi.
Niby powinien wiedzieć, co w takich sytuacjach mówić. Wielokrotnie miał styczność z podobnymi sytuacjami, czasem nawet z pełnoprawnym zespołem stresu pourazowego... ale za każdym razem było inaczej. Dodatkowo, to nie był jakiś obcy kucyk po przejściach, który przypadkiem znalazł się w jego pobliżu. To była jego dobra znajoma, która właśnie doprowadziła do śmierci niewinnej osoby, nawet jeżeli nie miała takiego zamiaru.
Przytaknął na komentarz o pustkowiach, idąc koło drugiego jednorożca. Zawsze próbowały dokopać. Ledwo wydostawało się z jednego zagrożenia, zaraz pojawiało się drugie. W końcu każdy z nimi przegrywał. Czy to fizycznie, czy to psychicznie.
"Sharpi"? Zamrugał gwałtownie.
Minęło trochę czasu od kiedy ostatnio ktokolwiek tak go nazwał. Dokładniej, coś koło dwóch lat. Jak widać, Blue pozostała sobą. Ale ciekawe przygody? Czy ona myśli, że ja prowadzę kółko dyskusyjne w Tenpony? - zapytał się sam siebie, po czym wyrzucił tą myśl z głowy. Owszem, jego podróże w ciągu ostatnich lat bywały urozmaicone... jednakże rzadko w jakkolwiek pozytywny sposób. Zazwyczaj ktoś ginął.
- Sama wiesz jak wyglądają te "przygody" w tym świecie. W moim fachu rzadko się zdarza coś śmiesznego. Nie mam o czym opowiedzieć... Albo i mam. - przypomniał sobie pewną sytuację. Nie była może za ciekawa, ale przynajmniej nikt nie zginął, tak dla odmiany. Nie przyszło mu do głowy nic lepszego, więc zaczął opowiadać.
- Około rok temu jechałem z karawaną, mniejszą niż ta. A raczej nie tyle karawaną, co grupą scavengerów chcącą dotrzeć do Manehattanu. Nie wiem po co im to było, ale zabrałem się z nimi na część trasy. Zboczyliśmy z trasy po usłyszeniu w radiu informacji o wzmożonej aktywności bandytów na tej ustalonej... trasie, znaczy się. Weszliśmy do jakichś ruin. Protestowałem, ale oni twierdzili, że mogą znaleźć coś wartościowego, więc się zatrzymują tu - westchnął, kontynuując - odkryli jakieś drzwi pancerne. Nie wyglądały na zamknięte od czasów przedwojennych, na pewno nie była to robota Stable-Tec, ale były pancerne i zablokowane. To wystarczyło dla nich. Któryś podłożył ładunki wybuchowe i wysadził całość, zanim zdążyłem zrobić cokolwiek. Za drzwiami odkryliśmy całą plątaninę tuneli. Zostałbym na zewnątrz, ale nie miałem zamiaru sam stać jak kołek w pobliżu terytorium bandytów. W każdym razie, wewnątrz nie było żadnego sprzętu, za to były dziwne hałasy. Stukania, ruch w cieniach, bo oczywiście oświetlenia tam nie było... standardowy repertuar z opowieści scavengerów, można by powiedzieć - uśmiechnął się lekko, mając zamiar dokończyć opowieść - byliśmy przerażeni. Parę godzin tam łaziliśmy, z bronią gotową do strzału. Tak, zgubiliśmy się, bo żaden idiota nie znakował zakrętów. A potem ich zobaczyliśmy. Para ghuli, najwyraźniej tam mieszkająca, jeszcze bardziej przerażona niż my. Myśleli, że wysłano za nimi najemników. Nie jestem pewien za co, nie dopytywałem... Zaprowadzili nas do wyjścia i zatrzasnęli te cholerne drzwi, które wybuch tylko otworzył.
Może i nie jest to ciekawe teraz, ale uwierz, gdybyś tam była, to byś się śmiała z tego jeszcze długo potem - dokończył. Nic lepszego nie miał, może przynajmniej udało mu się odciągnąć myśli rozmówczyni od niedawnej śmierci pewnego najemnika.
Zastanawiał się, czy Blue w ogóle uwierzy, że to się naprawdę zdarzyło... scavengerzy byli zbyt przerażeni i zaskoczeni, żeby pomyśleć o zabiciu ghuli dla zysku. Na całe szczęście.
Sharp, jesteś skończonym idiotą.
Miał określone sposoby na radzenie sobie ze śmiercią. Nie mówił o niej, przechodził szybko do innego tematu. Po latach pracy jako medyk uznawał ją za coś normalnego. Nie raz, nie dwa zdarzało mu się pociągnąć za spust samemu. Czy to naprawdę aż tak znieczula na fakt, że właśnie zginął kucyk, który zawinił jedynie tym, że był prymitywny? Owszem, był też chamski, ale to nie powód do zabijania go. Za co obwiniała się Blue. Z tym, że to tamten najemnik był na tyle głupi...
- Blue... nie ty go zabiłaś, tylko jego głupota - powiedział cicho, nie mając w głowie żadnej lepszej odpowiedzi.
Niby powinien wiedzieć, co w takich sytuacjach mówić. Wielokrotnie miał styczność z podobnymi sytuacjami, czasem nawet z pełnoprawnym zespołem stresu pourazowego... ale za każdym razem było inaczej. Dodatkowo, to nie był jakiś obcy kucyk po przejściach, który przypadkiem znalazł się w jego pobliżu. To była jego dobra znajoma, która właśnie doprowadziła do śmierci niewinnej osoby, nawet jeżeli nie miała takiego zamiaru.
Przytaknął na komentarz o pustkowiach, idąc koło drugiego jednorożca. Zawsze próbowały dokopać. Ledwo wydostawało się z jednego zagrożenia, zaraz pojawiało się drugie. W końcu każdy z nimi przegrywał. Czy to fizycznie, czy to psychicznie.
"Sharpi"? Zamrugał gwałtownie.
Minęło trochę czasu od kiedy ostatnio ktokolwiek tak go nazwał. Dokładniej, coś koło dwóch lat. Jak widać, Blue pozostała sobą. Ale ciekawe przygody? Czy ona myśli, że ja prowadzę kółko dyskusyjne w Tenpony? - zapytał się sam siebie, po czym wyrzucił tą myśl z głowy. Owszem, jego podróże w ciągu ostatnich lat bywały urozmaicone... jednakże rzadko w jakkolwiek pozytywny sposób. Zazwyczaj ktoś ginął.
- Sama wiesz jak wyglądają te "przygody" w tym świecie. W moim fachu rzadko się zdarza coś śmiesznego. Nie mam o czym opowiedzieć... Albo i mam. - przypomniał sobie pewną sytuację. Nie była może za ciekawa, ale przynajmniej nikt nie zginął, tak dla odmiany. Nie przyszło mu do głowy nic lepszego, więc zaczął opowiadać.
- Około rok temu jechałem z karawaną, mniejszą niż ta. A raczej nie tyle karawaną, co grupą scavengerów chcącą dotrzeć do Manehattanu. Nie wiem po co im to było, ale zabrałem się z nimi na część trasy. Zboczyliśmy z trasy po usłyszeniu w radiu informacji o wzmożonej aktywności bandytów na tej ustalonej... trasie, znaczy się. Weszliśmy do jakichś ruin. Protestowałem, ale oni twierdzili, że mogą znaleźć coś wartościowego, więc się zatrzymują tu - westchnął, kontynuując - odkryli jakieś drzwi pancerne. Nie wyglądały na zamknięte od czasów przedwojennych, na pewno nie była to robota Stable-Tec, ale były pancerne i zablokowane. To wystarczyło dla nich. Któryś podłożył ładunki wybuchowe i wysadził całość, zanim zdążyłem zrobić cokolwiek. Za drzwiami odkryliśmy całą plątaninę tuneli. Zostałbym na zewnątrz, ale nie miałem zamiaru sam stać jak kołek w pobliżu terytorium bandytów. W każdym razie, wewnątrz nie było żadnego sprzętu, za to były dziwne hałasy. Stukania, ruch w cieniach, bo oczywiście oświetlenia tam nie było... standardowy repertuar z opowieści scavengerów, można by powiedzieć - uśmiechnął się lekko, mając zamiar dokończyć opowieść - byliśmy przerażeni. Parę godzin tam łaziliśmy, z bronią gotową do strzału. Tak, zgubiliśmy się, bo żaden idiota nie znakował zakrętów. A potem ich zobaczyliśmy. Para ghuli, najwyraźniej tam mieszkająca, jeszcze bardziej przerażona niż my. Myśleli, że wysłano za nimi najemników. Nie jestem pewien za co, nie dopytywałem... Zaprowadzili nas do wyjścia i zatrzasnęli te cholerne drzwi, które wybuch tylko otworzył.
Może i nie jest to ciekawe teraz, ale uwierz, gdybyś tam była, to byś się śmiała z tego jeszcze długo potem - dokończył. Nic lepszego nie miał, może przynajmniej udało mu się odciągnąć myśli rozmówczyni od niedawnej śmierci pewnego najemnika.
Zastanawiał się, czy Blue w ogóle uwierzy, że to się naprawdę zdarzyło... scavengerzy byli zbyt przerażeni i zaskoczeni, żeby pomyśleć o zabiciu ghuli dla zysku. Na całe szczęście.
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.