06-05-2013, 19:33
- Historyjkę? Co cię tak nagle na historyjki wzięło, miałaś na spytanie mnie o szczegóły życia dwa i pół dnia... - mruknęła Rain, ale chwilę potem dodała, - No dobra. Przeszukajmy sobie, co takiego się wydarzyło w całym moim życiu...
Klacz ziemna przez dłuższą chwilę się zastanawiała, a pomimo tylu epickich przygód nie potrafiła znaleźć w pamięci żadnej naprawdę godnej uwagi opowieści. W końcu, zrezygnowana, postanowiła opisać jej jedną ze swoich wypraw.
-No to tak. To zdarzyło się całkiem niedawno, kilka miesięcy temu. Mocno padało, a ja szukałam schronienia w jakimś opustoszałym budynku, jakiś biurowiec chyba. Jak tylko weszłam, to było głośne pipczenie. Tak, od razu zawróciłam i zamknęłam drzwi. Jebło głośno, ale drzwi nie wywaliło. Potem znowu zaglądnęłam, tym razem rozglądając się wokół. Przede mną rozlegał się niedługi korytarz, zwieńczony rozwidleniem, a wzdłuż korytarza - kilkanaście min! Pomyślałam sobie, że ktoś musi być prawdziwym maniakiem własnego bezpieczeństwa. Wprawdzie wielkich trudności z rozbrojeniem tych ustrojstw nie miała, ale jedno prawie mi wybuchło przed twarzą. Domyślam się mniej więcej po czasie, w jakim zazwyczaj wybuchają miny. A tej brakowało naprawdę niewiele, zanim nie nacisnęłam tego guziczka na górze. Swoją drogą, kto był taki głupi, żeby na wierzch min dawać przycisk deaktywujący, to przechodzi wszelką logikę... Ale nieważne. Jak już się uporałam z minami, poszłam w górę schodów. O mało mnie pułapka ze strzelby nie podziurawiła, czyste szczęście spowodowało, że zauważyłam ją tuż przed posunięciem kopyta do przodu. Ostrożnie przeszłam nad nią, a tu nagle leci kawał żelastwa na mnie! Niestety tym razem mi się nie udało, a siniak na boku utrzymywał się przez dobre trzy tygodnie. W końcu przeszłam dalej, przeszukując wcześniej pokoje biurowe. Znalazło się kilka kapsli i śmieci.
A teraz najlepsze. Weszłam schodami na ostatnie piętro, a tam - połowa ścian była pokruszona i rozjebana, przez wyrwę w murze widać było kawał pustkowii... a na końcu korytarza stał sobie Ghul. Ale nie taki zwykły, bo świecący! Odwrócił się w moją stronę i zaczął ryczeć, to ja kopnęłam w siodło i wywaliłam w niego cały pojemnik. Skuczysyn wciąż się trzymał, a co gorsza - prawdopodobnie odrastał sam z siebie!
Pomyślałam, że jestem w ciemnej dupie, bo przedładowanie mojego działa trochę zajmowało. Uciekłam, zatrzaskując za sobą drzwi i szybko kopiąc w przycisk odpowiedzialny za przeładowanie. Skończyłam idealnie w momencie, gdy jego radioaktywne kopyto przebiło się przez drzwi. Naparłam na nie całym ciałem, otwierając je tym samy. Koleś stał dosłownie metr ode mnie. Wpakowałam ponownie wieele naboi, prosto w jego mordę. Padł w końcu.
Bronił skrzynki, w której znalazłam - niech mnie Celestia w zad kopnie - amunicję. Do Miniguna.
- No, może i nie jest to jakaś super historia, ale to jedyne, co przyszło mi do głowy - skończyła. Tak naprawdę miała w zanadrzu parę innych historyjek, ale wolała zostawić na kiedy indziej. Albo na nigdy. Tak będzie najlepiej.
- W najbliższym czasie powinnaś mi też coś opowiedzieć. A co do pism... dzięki, ale nie. Przynajmniej nie podczas podróży. A tymczasem, chyba będę szła spać... ale najpierw pójdę do tej czereśniowej. Jest mi winna swoje imię i ulepszenie do potworka. O, chyba nawet tak go nazwę. "Potworek".
Klacz ziemna przez dłuższą chwilę się zastanawiała, a pomimo tylu epickich przygód nie potrafiła znaleźć w pamięci żadnej naprawdę godnej uwagi opowieści. W końcu, zrezygnowana, postanowiła opisać jej jedną ze swoich wypraw.
-No to tak. To zdarzyło się całkiem niedawno, kilka miesięcy temu. Mocno padało, a ja szukałam schronienia w jakimś opustoszałym budynku, jakiś biurowiec chyba. Jak tylko weszłam, to było głośne pipczenie. Tak, od razu zawróciłam i zamknęłam drzwi. Jebło głośno, ale drzwi nie wywaliło. Potem znowu zaglądnęłam, tym razem rozglądając się wokół. Przede mną rozlegał się niedługi korytarz, zwieńczony rozwidleniem, a wzdłuż korytarza - kilkanaście min! Pomyślałam sobie, że ktoś musi być prawdziwym maniakiem własnego bezpieczeństwa. Wprawdzie wielkich trudności z rozbrojeniem tych ustrojstw nie miała, ale jedno prawie mi wybuchło przed twarzą. Domyślam się mniej więcej po czasie, w jakim zazwyczaj wybuchają miny. A tej brakowało naprawdę niewiele, zanim nie nacisnęłam tego guziczka na górze. Swoją drogą, kto był taki głupi, żeby na wierzch min dawać przycisk deaktywujący, to przechodzi wszelką logikę... Ale nieważne. Jak już się uporałam z minami, poszłam w górę schodów. O mało mnie pułapka ze strzelby nie podziurawiła, czyste szczęście spowodowało, że zauważyłam ją tuż przed posunięciem kopyta do przodu. Ostrożnie przeszłam nad nią, a tu nagle leci kawał żelastwa na mnie! Niestety tym razem mi się nie udało, a siniak na boku utrzymywał się przez dobre trzy tygodnie. W końcu przeszłam dalej, przeszukując wcześniej pokoje biurowe. Znalazło się kilka kapsli i śmieci.
A teraz najlepsze. Weszłam schodami na ostatnie piętro, a tam - połowa ścian była pokruszona i rozjebana, przez wyrwę w murze widać było kawał pustkowii... a na końcu korytarza stał sobie Ghul. Ale nie taki zwykły, bo świecący! Odwrócił się w moją stronę i zaczął ryczeć, to ja kopnęłam w siodło i wywaliłam w niego cały pojemnik. Skuczysyn wciąż się trzymał, a co gorsza - prawdopodobnie odrastał sam z siebie!
Pomyślałam, że jestem w ciemnej dupie, bo przedładowanie mojego działa trochę zajmowało. Uciekłam, zatrzaskując za sobą drzwi i szybko kopiąc w przycisk odpowiedzialny za przeładowanie. Skończyłam idealnie w momencie, gdy jego radioaktywne kopyto przebiło się przez drzwi. Naparłam na nie całym ciałem, otwierając je tym samy. Koleś stał dosłownie metr ode mnie. Wpakowałam ponownie wieele naboi, prosto w jego mordę. Padł w końcu.
Bronił skrzynki, w której znalazłam - niech mnie Celestia w zad kopnie - amunicję. Do Miniguna.
- No, może i nie jest to jakaś super historia, ale to jedyne, co przyszło mi do głowy - skończyła. Tak naprawdę miała w zanadrzu parę innych historyjek, ale wolała zostawić na kiedy indziej. Albo na nigdy. Tak będzie najlepiej.
- W najbliższym czasie powinnaś mi też coś opowiedzieć. A co do pism... dzięki, ale nie. Przynajmniej nie podczas podróży. A tymczasem, chyba będę szła spać... ale najpierw pójdę do tej czereśniowej. Jest mi winna swoje imię i ulepszenie do potworka. O, chyba nawet tak go nazwę. "Potworek".
Pięć warunków dobrego tłumaczenia:
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!
Pierwszy: Znajomość języka i umiejętne jej wykorzystanie
Drugi: Możliwość poświęcenia się tłumaczeniu w czasie wolnym
Trzeci: Niewyobrażalny zapas chęci oraz samozaparcia
Czwarty: Znajomość uniwersum
Piąty: Odczuwanie przyjemności z tego, co się robi.
Każdy z tych warunków można porównać do części w mechanizmie zegarka: Brak jednej z nich powoduje zatrzymanie się całości.
Opad: Konioziemia - Projekt Horyzonty!