Pustkowia Equestrii

[Asdam]

- Sharp Cross, nie pierdol, tylko ładuj to do torby zanim się inni zorientują - usłyszał swoją przyjaciółkę, stojącą tuż koło niego. Jakby nie patrzeć, miała rację. Jednorożec zaczął pakować co tylko mógł do swoich toreb. Rozejrzał się też po wozie w poszukiwaniu innych stosunkowo łatwych do otwarcia skrzynek. Zarejestrował koniec walki. Myślał, że kilka wystrzałów, które słyszał, to kontynuacja bitwy, ale nie rozległo się potem nic innego. Być może ktoś dobijał rannych.

Uporał się z kolejną skrzynką. Ponownie pełną mikstur medycznych, leków przeciwbólowych, bandaży i bardziej skomplikowanych medykamentów. Były nawet narzędzia medyczne.
Było tu wystarczająco medykamentów by otworzyć całkiem sporą klinikę, jak nie mały szpital. Gdzie jechała ta karawana? - pomyślał, zaskoczony.
- My na wojnę jechaliśmy czy co? - podzielił się swoimi pytaniami z przyjaciółką. Broń, medykamenty... zastanawiał się, co było w takim razie na pozostałych wozach.

---

Gdy kucyk poczuł, że pistolet przyłożony do jego głowy zniknął, niepewnie otworzył oczy i spojrzał na klacz. Lekko rozszerzył oczy, gdy zobaczył miksturę leczniczą. Po usłyszeniu kolejnych słów niedawnego napastnika zamrugał gwałtownie, po czym zaczął łapczywie pić magiczną miksturę, gdy tylko ta pojawiła się koło jego pyszczka.

Gdy Rain podbiegła do Starweave, jednorożec gwałtownie się poruszył, jednakże nigdy nie dokończył ruchu. Jakby w wyniku impulsu chciał odskoczyć od nowej osoby blisko niego, ale zabrakło mu energii.
Jak widać poziom adrenaliny zaczął opadać, a utrata krwi powodowała coraz poważniejsze efekty.

Gdy klacz spojrzała na niego ze współczuciem, odpowiedział własnym spojrzeniem, tym razem pełnym nadziei.
Na słowa klaczy pokiwał głową. Jego oczy lekko się przymknęły, po czym znowu otwarły, a kucyk wyprostował głowę, jakby walczył z bliską utratą przytomności.

Zdjęcie jego prowizorycznej zbroi miejscami potrafiło być problematyczne, zwłaszcza tam gdzie pot, brud, bądź też krew kucyka doprowadziła do sklejenia się tejże z resztą ciała. Widać było, że był z daleka od jakiegokolwiek namiastka cywilizacji od jakiegoś czasu. Najcięższe było pozbycie się ostatnich fragmentów ubrania z przestrzelonego boku, gdzie było najwięcej krwi, ale to też po krótkiej chwili udało się. Po usunięciu ubrania z pyszczka jednorożca wydostał się cichy, słaby jęk bólu.

Oczyszczenie rany i jej okolic ujawniło jego uroczy znaczek. Na pewno nie był to znaczek bandyty.
Przedstawiał on bowiem skrzyżowany młotek i kombinerki.

Ranny kucyk wypił kolejną miksturę, aczkolwiek z mniejszą energią niż poprzednią. Krwawienie z jego ran nieco się zmniejszyło, będąc niezawodnym wskaźnikiem, że medykamenty działały, jednakowoż dawka była za mała by całkowicie poradzić sobie z tak ciężkimi obrażeniami.
Obrażenia na tułowiu nie były nawet porównywalne do tych na boku, ale było tam kilka krwawiących punktów, które to klacz zabandażowała. Tam przynajmniej zaklęcia leczące w bandażach, nie będące tak silne jak te w miksturach, faktycznie mogły coś zdziałać.

Jednorożec spojrzał na Starweave z zaskoczeniem, jakby nie wierzył, że ktoś faktycznie chce mu pomóc. Wyglądał jakby miał zamiar coś powiedzieć, ale nie zdążył tego zrobić. Jego głowa opadła na ziemię. Kurz wzniesiony w powietrze koło jego nosa potwierdzał, że wciąż oddycha, jednakowoż był nieprzytomny. Zdecydowanie wymagał natychmiastowej pomocy medycznej. I to o wiele większej niż kolejnej mikstury wlanej w gardło.