29-05-2013, 18:53
Sharp wysłuchał całej opowieści, a raczej zeznania, klaczy. Kiwał głową na potwierdzenie. Starweave udzielała zaskakująco dużo informacji. Ogier był tym razem pewien, że mówi prawdę, zwłaszcza, że sam podejrzewał coś takiego od pewnego czasu.
Adrenalina z czasu bitwy i operacji zaczęła opadać. Czuł wzrastające zmęczenie. Nie mógł teraz sobie pozwolić na odpoczynek. Trzeba było zorganizować wszystko. Dotrzeć gdzieś. Brahminy były chyba w jako-takim stanie, więc powinno się udać ruszyć wozy. Przez jego głowę przemknęła zadowalająca myśl, że nagle stał się bardzo bogaty.
Z tym, że nie będzie mógł z tym bogactwem za bardzo nic zrobić, póki nie dotrą do jakiejś cywilizacji.
Spojrzał na Starweave. Ta klacz powinna zostać pisarką w bardziej cywilizowanych czasach. Słowa, często nawet niepotrzebne, wypływały z jej ust nawet, gdy relacjonowała dość dramatyczne zdarzenie sprzed chwili.
Medyk nie przypominał sobie podobnego zdarzenia jak to, o którym opowiadała klacz. Owszem, zdarzali się bandyci błagający o życie, o to, by ich nie zabijać, ale o takim zachowaniu jeszcze nie słyszał. Z drugiej strony, nie był specjalistą do spraw zachowania tych zwyrodnialców.
Aczkolwiek finalnym argumentem za wersją Starweave był uroczy znaczek ogiera, a także charakter jego wcześniejszych obrażeń, które wykrył przy leczeniu.
Zamknął oczy i pokręcił głową cicho, cały czas słuchając tego, co klacz miała do powiedzenia. Gdyby nie widział rannego na własne oczy, ba, gdyby nie przeskanował go zaklęciami, choćby pobieżnie, w życiu by nie uwierzył w taką historię. Pustkowia bywają naprawdę dziwnym miejscem. Może to nie Hoofington, ale mamy własne problemy - pomyślał.
Usłyszał kolejne słowa i ciężkie westchnienie. Spojrzał na klacz. Siedziała z pyszczkiem skierowanym ku podłodze wozu.
– Przepraszam cię, ja… po prostu za krótko żyje na tym świecie - usłyszał kolejne jej słowa.
Westchnął cicho. Wiedział, że powinien jej pomóc, ale z drugiej strony trzeba było zanalizować sytuację i przejąć dowodzenie zanim któryś z pozostałych najemników dojdzie do wniosku, że się do tego nadaje.
A potem ponownie zwrócił wzrok na klacz, mając zamiar powiedzieć jej, żeby wzięła się w garść i poszła za nim. I widok go uderzył. Już samo patrzenie na nią mogło wpędzić w depresję. Pieprzyć to, karawana zaczeka kilka minut - stwierdził w myślach.
Zaczął mówić, próbując brzmieć współczująco, pocieszająco i jak doświadczony karawaniarz dający rady jednocześnie. Robił to wiele razy, ale za każdym było... inaczej. Zupełnie.
- Hej, nie obwiniaj się tak. Dobrze zrobiłaś. Każdy uczy się na błędach. Miałaś całkowitą rację, pomagając mu. Jego stan mówi, że na pewno nie żył z nimi długo... - zdecydował się w ostatniej chwili pominąć jeszcze jedną kwestię, co spowodowało chwilkę wahania w jego wypowiedzi - w tej sytuacji postąpiłaś lepiej niż ja bym postąpił... - Sharp zamknął oczy i pokręcił głową, znowu. Poczekał kilka sekund.
Podszedł do klaczy i poklepał ją po grzbiecie jednym kopytem.
- Słuchaj, musimy jakoś ogarnąć ten bajzel, pójdziesz ze mną? - zapytał się jej, uśmiechając się pocieszająco. Wiedział już, że Starweave nie mogła być na Pustkowiach dłużej niż parę lat, inaczej by nie była taka... dobra. A to spowodowało, że instynktownie chciał ją chronić. Nie wiedział tylko, czy ma jakąkolwiek możliwość podołać temu zadaniu...
Po upewnieniu się, że klacz za nim idzie, zeskoczył z wozu i skierował się ku swojej prowizorycznej "ruchomej sali operacyjnej".
Iron zaczęła męczyć się ze skrzynkami, ignorując leżącego przy boku wozu ogiera, wciąż nieprzytomnego. Na tym wozie skrzynki były przeważnie drewniane, niektóre posiadały wzmocnienia czyniące je nieco wytrzymalszymi. Klacz, z oczywistych powodów, wzięła się najpierw za słabszą skrzynkę. Mimo jej cokolwiek mało trzeźwego stanu, pierwsza skrzynka poddała się po mniej niż dwóch minutach walki.
Zagadkę stosunkowo szybkiego otwarcia skrzyni rozwiązała jej zawartość: była ona bowiem po brzegi wypakowana jedzeniem. W większości były to znane, przedwojenne marki, jednakowoż część wyglądała na świeżo zapakowaną.
Następna skrzynka także zawierała żywność.
W kolejnej zaś była żywność i trochę butelek oczyszczonej wody.
Byłby to raj i bogactwo pozwalające założyć małe miasto, gdyby nie to, że klacz nie miała jak wziąć wspomnianych skrzynek ze sobą...
Adrenalina z czasu bitwy i operacji zaczęła opadać. Czuł wzrastające zmęczenie. Nie mógł teraz sobie pozwolić na odpoczynek. Trzeba było zorganizować wszystko. Dotrzeć gdzieś. Brahminy były chyba w jako-takim stanie, więc powinno się udać ruszyć wozy. Przez jego głowę przemknęła zadowalająca myśl, że nagle stał się bardzo bogaty.
Z tym, że nie będzie mógł z tym bogactwem za bardzo nic zrobić, póki nie dotrą do jakiejś cywilizacji.
Spojrzał na Starweave. Ta klacz powinna zostać pisarką w bardziej cywilizowanych czasach. Słowa, często nawet niepotrzebne, wypływały z jej ust nawet, gdy relacjonowała dość dramatyczne zdarzenie sprzed chwili.
Medyk nie przypominał sobie podobnego zdarzenia jak to, o którym opowiadała klacz. Owszem, zdarzali się bandyci błagający o życie, o to, by ich nie zabijać, ale o takim zachowaniu jeszcze nie słyszał. Z drugiej strony, nie był specjalistą do spraw zachowania tych zwyrodnialców.
Aczkolwiek finalnym argumentem za wersją Starweave był uroczy znaczek ogiera, a także charakter jego wcześniejszych obrażeń, które wykrył przy leczeniu.
Zamknął oczy i pokręcił głową cicho, cały czas słuchając tego, co klacz miała do powiedzenia. Gdyby nie widział rannego na własne oczy, ba, gdyby nie przeskanował go zaklęciami, choćby pobieżnie, w życiu by nie uwierzył w taką historię. Pustkowia bywają naprawdę dziwnym miejscem. Może to nie Hoofington, ale mamy własne problemy - pomyślał.
Usłyszał kolejne słowa i ciężkie westchnienie. Spojrzał na klacz. Siedziała z pyszczkiem skierowanym ku podłodze wozu.
– Przepraszam cię, ja… po prostu za krótko żyje na tym świecie - usłyszał kolejne jej słowa.
Westchnął cicho. Wiedział, że powinien jej pomóc, ale z drugiej strony trzeba było zanalizować sytuację i przejąć dowodzenie zanim któryś z pozostałych najemników dojdzie do wniosku, że się do tego nadaje.
A potem ponownie zwrócił wzrok na klacz, mając zamiar powiedzieć jej, żeby wzięła się w garść i poszła za nim. I widok go uderzył. Już samo patrzenie na nią mogło wpędzić w depresję. Pieprzyć to, karawana zaczeka kilka minut - stwierdził w myślach.
Zaczął mówić, próbując brzmieć współczująco, pocieszająco i jak doświadczony karawaniarz dający rady jednocześnie. Robił to wiele razy, ale za każdym było... inaczej. Zupełnie.
- Hej, nie obwiniaj się tak. Dobrze zrobiłaś. Każdy uczy się na błędach. Miałaś całkowitą rację, pomagając mu. Jego stan mówi, że na pewno nie żył z nimi długo... - zdecydował się w ostatniej chwili pominąć jeszcze jedną kwestię, co spowodowało chwilkę wahania w jego wypowiedzi - w tej sytuacji postąpiłaś lepiej niż ja bym postąpił... - Sharp zamknął oczy i pokręcił głową, znowu. Poczekał kilka sekund.
Podszedł do klaczy i poklepał ją po grzbiecie jednym kopytem.
- Słuchaj, musimy jakoś ogarnąć ten bajzel, pójdziesz ze mną? - zapytał się jej, uśmiechając się pocieszająco. Wiedział już, że Starweave nie mogła być na Pustkowiach dłużej niż parę lat, inaczej by nie była taka... dobra. A to spowodowało, że instynktownie chciał ją chronić. Nie wiedział tylko, czy ma jakąkolwiek możliwość podołać temu zadaniu...
Po upewnieniu się, że klacz za nim idzie, zeskoczył z wozu i skierował się ku swojej prowizorycznej "ruchomej sali operacyjnej".
Iron zaczęła męczyć się ze skrzynkami, ignorując leżącego przy boku wozu ogiera, wciąż nieprzytomnego. Na tym wozie skrzynki były przeważnie drewniane, niektóre posiadały wzmocnienia czyniące je nieco wytrzymalszymi. Klacz, z oczywistych powodów, wzięła się najpierw za słabszą skrzynkę. Mimo jej cokolwiek mało trzeźwego stanu, pierwsza skrzynka poddała się po mniej niż dwóch minutach walki.
Zagadkę stosunkowo szybkiego otwarcia skrzyni rozwiązała jej zawartość: była ona bowiem po brzegi wypakowana jedzeniem. W większości były to znane, przedwojenne marki, jednakowoż część wyglądała na świeżo zapakowaną.
Następna skrzynka także zawierała żywność.
W kolejnej zaś była żywność i trochę butelek oczyszczonej wody.
Byłby to raj i bogactwo pozwalające założyć małe miasto, gdyby nie to, że klacz nie miała jak wziąć wspomnianych skrzynek ze sobą...
Matematyka wcale nie jest trudna. Po prostu jesteś debilem.